Przestrzeń kwantowa

Bez wiedzy o tym czy istnieje czas, jak właściwie na najbardziej podstawowym poziomie wygląda struktura przestrzeni, czym są cząstki w 'maksymalnym powiększeniu', czy nasz wszechświat miał początek - można żyć. Są jednak ludzie, którzy potrzebują szukać rozwiązań takich problemów fundamentalnych. Właściwie od zawsze fizykę interesują poszukiwania takich podstawowych odpowiedzi. Dwudziesty wiek rozpoczęło ogłoszenie dwóch rewolucji w rozumieniu świata - teorii względności i mechaniki kwantowej. Obie sięgnęły głęboko w istotę dociekań fizyki, choć od razu okazało się, że automatycznie zderzyły się we wzajemnej niekompatybilności. Albo rozumiemy globalną strukturę przestrzeni i czasu, albo panujemy nad kwantami materii i pól mikroskali. Koniec ubiegłego wieku upłynął na konfrontacji propozycji radzenia sobie z tym problemem. Z jednej strony zaproponowano teorie starające się skwantować grawitację (na przykład w ramach teorii strun - ST), z drugiej wychodząc z równań Einsteina, postanowiono dojść do ich kwantowej wersji (głównie proponując pętlową kwantową grawitację - LQG). Te dwa dominujące podejścia zbudowały antagonizmy w środowisku. "Strunowcy" zdominowali dyskurs przyciągając przez lata najzdolniejszych, dysponowali większymi środkami. 'Pętlowcy' traktowani byli, jako dziwacy i stanowili zdecydowaną mniejszość; przez lata przełomu wieków XX/XXI pozostawali z reguły w cieniu. Od kilkunastu lat sytuacja zaczyna się zmieniać. W jaki sposób oba podejścia zmagały się z prob...