W pracy analizowany jest problem statusu i stosowania prawa międzynarodowego przez polskie sądy na przestrzeni ostatnich sześćdziesięciu lat. Głównym założeniem jest ukazanie specyfiki dokonywania wykładni prawa międzynarodowego przez sędziego krajowego oraz różnic w odniesieniu do interpretacji prawa wewnętrznego. Autor stara się pokazać, że prawa międzynarodowego w kontekście jego stosowania w państwie nie można sprowadzać wyłącznie do umowy międzynarodowej. Konstatuje, że sędzia krajowy powinien również brać pod uwagę takie źródła, jak powszechnie uznane zasady prawa międzynarodowego i zwyczajowe prawo międzynarodowe. Omawiane problemy należą do pogranicza teorii prawa, prawa konstytucyjnego i prawa międzynarodowego publicznego.