Poniedziałkowa żałoba

Kathy Reichs

8.1 /10

Ocena 8.1 na 10 możliwych
Na podstawie 9 ocen kanapowiczów

Popraw tę książkę | Dodaj inne wydanie

8.1 /10

Ocena 8.1 na 10 możliwych
Na podstawie 9 ocen kanapowiczów

Opis

Temperance brennan, antropolog sądowy karoliny północnej i kanadyjskiej prowincji quebek, opuszcza charlotte i przyjeżdża do zimnego, grudniowego montrealu, aby w procesie o morderstwo zeznawać jako biegła sądowa. powinna zajmować się przygotowywaniem do swojego wystąpienia, a zamiast tego kopie w piwnicy pizzerii. to niezbyt zabawne. przejmujące zimno. skradające się szczury. a do tego szkielety trzech młodych kobiet. skąd się tam wzięły? kiedy umarły? luc claudel, detektyw z wydziału zabójstw uważa, że szczątki należą do odległej przeszłości. właściciel pizzerii znalazł przy szkieletach guziki pochodzące z xix w. claudel uznaje je za dowód starodawnego pochodzenia kości. coś tu jednak nie pasuje. tempe bada kości w laboratorium i ustala ich przybliżony wiek. badanie szkliwa na zębach ujawnia miejsca narodzin kobiet. jeśli ma rację, na barki claudela spadają trzy współczesne morderstwa.

Tytuł oryginalny: Monday Mourning

Data wydania: 2008-02-15

ISBN: 978-83-60504-86-4, 9788360504864

Wydawnictwo: Red Horse

Cykl: Temperance Brennan, tom 7

Kategoria: Sensacja Thriller

Stron: 474

Mamy 4 inne wydania tej książki

Autor

Kathy Reichs

Urodzona 7 lipca 1950 roku w USA (Chicago)

Antropolog kliniczna. Wykłada antropologię m.in. na Uniwersytecie Północnej Karoliny w Charlotte. Pracę antropologa klinicznego dzieli pomiędzy pracę koronera (Office of the Chief Medical Examiner), stanu Północna Karolina oraz Labolatoire de Scienci...

Pozostałe książki:

Wszystkie książki Kathy Reichs

Recenzje

Coś mi się wydaje, że książka Poniedziałkowa żałoba aż się prosi o Twoją recenzję. Chyba jej nie odmówisz?

️ Napisz pierwszą recenzje

Moja opinia o książce

Opinie i dyskusje

@denudatio_pulpae

2019-11-16

5 /10

Przeczytane Thriller/kryminał/sensacja

"Kiedy we wtorek rano obudziła mnie prognoza pogody, wiedziałam, że będę musiała znieść zabójcze zimno. Nie tę sporadyczną styczniową ciepławą wilgoć, na którą tak strasznie narzekamy w Karolinie Północnej. Mam tu na myśli zimno w okolicach zera absolutnego. Zimno arktyczne. Mam na myśli zimno, że gdy-przestanę-się-ruszać-to-umrę-i-zjedzą-mnie-wilki".

Po "Nagich kościach" postanowiłam chwilę odpocząć od powtórki z rozrywki z Tempe Brennan i to chyba był mój błąd. Tom siódmy po przerwie znów denerwował drobiazgami takimi jak dość irytujący styl bycia pani antropolog, czy jej wieczne wpadanie w tarapaty.

Historia w tej części niezła, lecz mnie jakoś nie porwała. Coś jest w stylu Reichs, że więcej niż 6 gwiazdek na 10 możliwych raczej u mnie nie dostanie. Wszystko takie poprawne, schematyczne, momentami wręcz nudne. Tylko spora dawka antropologii ratuje sytuację i sprawia, że z premedytacją czytam tom za tomem, chociaż zbyt wielu pochwał pod adresem autorki nie zamierzam tworzyć.

× 1 | link |