To naukowa monografia polskiej literatury łagrowej, przynosząca dojrzałe i wyważone, dobrze uzasadnione opracowanie literackich świadectw tragicznego losu Polaków. Zachowanie równowagi pomiędzy wiedzą czerpaną wprost z dokumentów a subiektywnym obrazem doświadczeń łagrowych powoduje, iż książka staje się nieocenionym przewodnikiem po wciąż za mało znanym i ciągle uzupełnianym o nowe świadectwa obszarze dwudziestowiecznej polskiej literatury. Dokumenty przywołane przez autorkę weryfikują prawdziwość i rzetelność osobistych relacji, uściślają ich chronologię, a rozmaite pamiętniki, wspomnienia czy utwory literackie nadają suchej historycznej faktografii żywość i bezpośredniość prawdziwych doznań. Jest to lektura, która dostarczy estetycznych i poznawczych satysfakcji zarówno zainteresowanym literatura piękną, jak też najnowszymi dziejami Polski.