W latach 1930-1939 Polska zasadniczo tolerowała separatyzm ukraiński, który walczył o prawa mniejszości i niepodległość USRR, lecz nie pozostawała obojętna, gdy tendencje secesjonistyczne kierowały się przeciw niej samej. Zasadniczym problemem polityki narodowościowej pozostawało pytanie: Jak zaspokoić oczekiwania Ukraińców, bez narażania na szwank integralności terytorialnej państwa?