Pokalanie

Książkę przeczytałam w 2005, jak tylko wyszła, świeżutka,za poleceniem koleżanki. Byłam wtedy dziewczyną między 19 a 20 rokiem życia. Książkę czytałam w autobusach komunikacji miejskiej, którą dojeżdżałam do pracy, a także w pociągach, którymi dojeżdżałam na studia. I przypadła mi ona do gustu wtedy, oj przypadła. Z resztą, żeby sparafrazować klasyków internetowych memów: ta książka made my life. I nie tylko, ona wpłynęła na styl pisania na blogu, wpłynęła na styl moich wierszy, zupełnie je zmieniając, i w końcu wpłynęła na postrzeganie przeze mnie świata.

Nie rozumiem burzy wokół nadmiaru wulgaryzmów - w mojej opinii, jest to zabieg celowy, mający oddać miałkość obecnej - teraz bardziej nawet niż 10 lat temu - popkultury. Jej jałowości i bezsensowności. Tak samo język, którym mówi główny bohater. Niespójny, lekko na haju, jakby z nutą żalu, że można by to inaczej, a jednak się nie udało; z nutą nostalgii, że "tamto" minęło. Magiczne tamto, kiedy miało się jakiś motyw przewodni, "butelki z benzyną i kamienie", że się miało o co walczyć. I jak tak główny bohater sobie porównuje z tym co mu teraz zostało, to tylko bluzg zostaje. Tak oczywiście ja to rozumiem, a mogę nie rozumieć wcale, bo przecież jak autor pogował w Jarocinie, to ja się chyba dopiero urodziłam.

Niemniej jednak strasznie mnie ta książka urzekła, szczególnie ta nostalgia za "tamtym", która to nostalgia przebija się gdzieś spod chaotycznego języka, wulgaryzmów oraz alkoholowych oparów i kaca zap...