Pocztówka

Dzięki książce udało się autorce odtworzyć epopeję rodziny Rabinowiczów, ucieczkę z Rosji, przeprowadzkę na Łotwę, a potem do Palestyny, wreszcie osiedlenie w Paryżu i tragiczne wojenne losy. Anne Berest usiłowała zrozumieć, jak to się stało, że Miriam (jej babci) udało się przeżyć czas II wojny światowej. "Pocztówka" to jednocześnie saga rodzinna, próba zrozumienia własnej tożsamości i powieść detektywistyczna - "NIEZWYKLE SZCZERA POWIEŚĆ, KTÓRA STAWIA TRUDNE PYTANIA".

Trochę ode mnie i z książki

„Skąd człowiek wie, że żyje, kiedy nie ma nikogo, kto mógłby poświadczyć jego istnienie?“


Anne Berest postanawia ruszyć śladami przodków, odnaleźć opowieść o korzeniach. Motywem wyjścia jest pocztówka bez adresata, na której znajdują się imiona krewnych jej babki, bliskich, którzy umarli z winy nazistów. Przedmiot wzbudza niepokój, jest niczym donos lub wskazówka, a zamysł osoby, która nakreśliła te słowa, nie jest znany. By dowiedzieć się kim jest adresat i kim naprawdę była jej rodzina, postanawia przekopać wszelkie dostępne źródła i ułożyć w całość historię ich losów. Skacze więc między latami i pokoleniami, między perspektywami, a z tego wyłania się wielopokoleniowa saga Żydów, na których dwudziesty wiek odcinał trwałe pomimo przemijania piętno.

Formie powieści brakowało płynności, co wybijało mnie z rytmu, ale „Pocztówka“ to przejmująca wielopokoleniowa historia o stracie, lęku i oporze. Bałam się romantyzowania, dramatyzowania lub spłacania, a dostałam rozbudowaną opowieść na dobrym poziomie. Mówiącą nie do końca językiem mojej wrażliwości, ale wciąż budzącą mój szacunek. Największym jej atutem były oczywiście same losy rodziny, losy przed, w czasie i po Zagładzie, ale i relacje między ludźmi, które zostały starannie odbite. A niewielka cześć detektywistyczna angażowała i zachęcała do pokonywania kolejnych rozdziałów. Moje serce może pozostawało z prozą Anne na dystans, ale doceniam opowieść, jaką stworzyła.


przekł. Malina Dorot...

Wśród zalewu comiesięcznych nowości jaki widzimy na rynku wydawniczym, można znaleźć prawdziwą perełkę. Książkę, która zachwyci swoją formą, fabułą i ogólnym klimatem stworzonym przez autora.

Taką nowością jest właśnie „Pocztówka”. Musze przyznać, że nie potrafię jej dopasować pod konkretny gatunek. Jest to pierwsza rzecz, która mi się w niej podoba. Ten niejednoznaczny gatunek. Ma się wrażenie, że w książce jest pomieszanych kilka różnych gatunków – powieść detektywistyczna, thriller, powieść obyczajowa. Wszystko jest tak dobrze wymieszane, że czytelnik nawet nie zauważa kiedy jedno przechodzi w drugie.

Ta książka ma też doskonałą fabułę. Zaczyna się od zwykłej pocztówki. Matka Anny Berest dwadzieścia lat wcześniej znajduje w swojej skrzynce na listy pocztówkę. Na niej znajdują się jedynie cztery imiona: Efraim, Emma, Noemi, Jaques. Po prawie dwudziestu latach Anna postanawia dowiedzieć się kto wysłał tajemniczą pocztówkę i tym samym okryć rodzinną tajemnicę.

Powieść przepełnia tajemniczość, smutek za tym co było, ale i radość. Znajdzie się tu pełen wachlarz emocji.

Nie dziwi więc fakt, że książka została nagrodzona prestiżową nagrodą we Francji. To jest taka powieść, którą się czuje, którą się przeżywa. Od pierwszych stron czytelnik wchodzi w świat Anny i razem z nią poszukuje dawnych duchów.

Niewolno też zapomnieć o samej tematyce powieści. Pomijając fakt, że jest dosko...