Początki chasydyzmu polskiego

Zdaniem autora tej monografii chasydyzm polski narodził się w Rzeczypospolitej w drugiej połowie XVII wieku na fali nadziei mesjańskich. Ramy czasowe książki wyznaczają dwie daty: rok 1700, kiedy wyrusza do Ziemi Świętej wielka pielgrzymka "chewrat chasidim” (bractwa pobożnych), a w źródłach pojawiają się doniesienia o niedawno powstałej w Rzeczypospolitej "sekcie nowych chasydów”, oraz początek lat osiemdziesiątych XVIII wieku, kiedy wśród polskich Żydów miał miejsce ostatni w XVIII wieku zryw mesjański, w którym wzięły udział wszystkie ugrupowania chasydzkie. Wtedy też ukazały się drukiem pierwsze publikacje dotyczące chasydyzmu besztiańskiego. Książka omawia kolejne etapy formowania się ruchu i jego przełomowe momenty. Autor wykorzystał nowe źródła, które korygują i uzupełniają obraz początków chasydyzmu. Oprócz polskich źródeł są to przede wszystkim dzienniki misjonarzy Institutum Judaicum z Halle, którzy w latach 1728-1790 wędrowali po Europie odwiedzając skupiska żydowskie, dyskutowali z napotykanymi Żydami i notowali wszystkie zasłyszane informacje o ich życiu duchowym, nowych ruchach religijnych i konfliktach w środowisku żydowskim.