Opinia na temat książki Płatki na wietrze

Drugiej części nie czytało się tak dobrze jak pierwszej. Miałam wrażenie, że autorka była tak zaskoczona sukcesem pierwszej części, że z radości nie mogła usiąść do pisania drugiej, ale menadżer nagle zaczął do niej dzwonić i powiedział „na jutro mają być trzy rozdziały”! Tak to sobie wyobrażam.

Ale ogólnie tragedii nie ma, po prostu czuć różnice w stylu pisania. Jeśli chodzi o akcje to jest tak samo szokująca, jak w pierwszej części. Chore relacje, toksyczne związki, planowanie zemsty; istny galimatias.

Postać Cathy irytowała mnie szczególnie w tej części, ponieważ ta bohaterka definitywnie ma nie po kolei w głowie. Nie wie co to miłość, chorobliwie upodabnia się do matki i myśli, że seksem zdobędzie wszystko i wszystkich. Zaproponowała nawet Paulowi bycie dla niego kimś w rodzaju niewolnicy seksualnej, bo miała tak wypaczone i odrealnione myślenie.

Chris wcale nie był od niej lepszy. Toksyczny szowinista, próbujący dobrać się do siostry przy każdej możliwej okazji, rozkazujący jej nie chodzić do łóżka z byle kim (a najlepiej tylko z nim). Ciągle tylko wykrzykiwał „Jesteś moja!” do siostry, choć ona stale go odpędzała.

Podtrzymuje zdanie, że chętnie przeczytałabym analizy charakterów bohaterów, bo ewidentnie trzymanie na poddaszu odcisnęło na nich swoje piętno.