Cytaty z książki "Pieśń prorocza"

“To, co prawdziwe, jest zawsze przed tobą, ale ty tego nie widzisz, może to nawet nie kwestia wyboru, zobaczyć to, co prawdziwe, oznaczałoby pogłębić rzeczywistość na tyle, by nie dało się w niej żyć, gdybyś tylko mogła się obudzić.”

“(...) powiedz mi, gdzie podziała się miłość, powiedz mi to, nie pamiętam już, gdzie podziały się rzeczy, gdzie podziała się cała nasza miłość, skoro kiedyś bila nam w dłoniach?”

“Dlaczego tak się czuję, skoro on nie umarł, mówi, dlaczego czuję to w piersi przez cały dzień, jest tam, kiedy śpię, jest tam, kiedy budzę się w środku nocy, czuję się tak, jakby coś we mnie umierało, to jest właśnie to, boję się, że to, co we mnie umiera, to część taty, którą trzymam w sercu, dlatego tak się boję, tak bardzo chcę zatrzymać go w sercu, ale nie wiem jak.”

“(...) widzi, jak wyrastają przed nią zaprzepaszczone szanse i jak mogliby uciec, wszystko to pył, wszystko to nicość w złudnej przeszłości, widzi siebie w jamie w ziemi i widzi najlepsze cząstki swojej miłości, widzi, jak jedno prowadzi do drugiego i jak jej życie zostało pochłonięte przez jakieś prawo silniejszego, które rządzi wszystkim, a ona jest niczym, tylko drobiną pyłu, maleńką plamką trwania (...).”

“Nie chodzi o to, że o nim zapomniała, tylko o to, że kiedy teraz o nim myśli, tak niewiele z niego zostało, stał się cieniem, nieobecnością w miejscu, gdzie dawniej była miłość, a może jakaś odrobina miłości pozostała w komnacie serca zapieczętowanej pod tak wielkim ciężarem.”

“(...) z litości rodzi się miłość, a miłość może ponownie odkupić świat, i widzi, że to próżność myśleć, że świat skończy się za twojego życia w jakimś nagłym wydarzeniu, że to, co się kończy, to twoje życie i tylko twoje życie, że to, co głoszą prorocy, to tylko jedna i ta sama pieśń powtarzana przez wieki.”