Pieśń koguta

Ładna, trochę nostalgiczna opowieść o urodzie życia. Afirmacja jego codziennego, pozornie oczywistego i na ogół niedostrzeganego piękna. Zachwyt nad cudem wschodzącego słońca, miłości i narodzin. Niepozbawiona nutki refleksji nad przemijaniem, trudami ludzkiego bytu, kolejami losu.
Osadzona w wiejskich realiach świata, który dawno przeminął, zdaje się jednak zaskakująco uniwersalna i ponadczasowa. Może dlatego, że budzi tęsknotę do prostego życia, zgodnego z naturą, porami roku, w którym wszystko ma swoje miejsce i swój czas.

Autor nadał powieści formę wewnętrznego monologu starego, mądrego wiejskiego lekarza. Człowieka, który wiele widział i wiele przeżył. Który patrzy na świat i ludzi z miłością i zdaje sobie sprawę z nieuchronności odchodzenia. Ale na swoją śmierć czeka godnie i ze spokojem, jak spracowany robotnik na zasłużony odpoczynek.
I choć bohater, jak każdy z nas, wciąż toczy wewnętrzne dysputy pomiędzy zachwytem a zgorzknieniem, entuzjazmem a znużeniem, jest dojrzałym, wewnętrznie poukładanym, spełnionym człowiekiem. Takim, jakim chciałoby się być w swojej starości.

"Pieśń koguta" czyta się powoli, smakując, zatrzymując się i ponownie do niej wracając, choć książka nie jest obszerna. Brak tu porywającej akcji, która nie pozwałaby oderwać się od lektury. Można wprawdzie przeczytać ją w jeden wieczór, ale chyba nie o to tu chodzi. Trzeba raczej tej niespieszności życia i czytania posmakować.
Wywołuje dobre, ciepłe emocje, przypomina o r...