Piekielne relikwie

Niewiele sobie po tej książce obiecywałem i tyleż dostałem. Może jednak na pierwszy rzut plusy, chociaż jest ich przygnębiająco mało. Pomysł całkiem ciekawy, chociaż nie genialny, miło że w dialogach czy opisach pojawiają się dowcipne wtręty, a co ważniejsze nie widać żeby były wpisane na siłę. No i facet podobno interesuje się historią, więc większość faktów się zgadza. Tylko właśnie co do tej historii- nie mogłem powstrzymać śmiechu jak czytałem opisy współpracy, koegzystencji między duchowieństwem, a wieśniakami i „uczonymi” na XVII wiecznym francuskim zadupiu. W większości tak to jest sielankowo napisane i tak oderwane od rzeczywistości, bzdurne i naiwne że aż dziw bierze. Bo coś mi ciężko uwierzyć, że jakaś stara baba, podejrzewana o bycie wiedźmą mogła bezkarnie mówić do proboszcza na "ty", pluć jadem i głosić herezje-tylko za domniemane czary jeszcze tego samego dnia zadyndałaby na suchej gałęzi (podobnie jak większość świeckich bohaterów tego czytadła). A to tylko jeden przykład, podobnych kwiatków jest tutaj zatrzęsienie. O fabule specjalnie nie ma się co wypowiadać, bo wygląda jak sklecona na chama, kulawa i sztuczna jak W11, podobnie dialogi które czasem wprawiają w zażenowanie i postacie jakby odrysowane z szablonu setek im podobnych wcześniej. Dziwna sprawa, ale pomimo wszystkich tych uchybień, lejącego się kretynizmu i braku myśli w stylu „ciekawe co będzie dalej?” czyta się to zdumiewająco szybko. Raz przeczytać z nudów można, paznokcie od tego nie odpadną...