Pełnia zapomnienia

Świat pogrążył się w depresji. Ludzkość, pomijając nieliczne jednostki straciła pamięć, popadli w apatię, niektórzy po odzyskaniu świadomości umierają. Dzieci błąkają się zagubione, pozostawione sami sobie. Miasta są splądrowane, budynki zostają zniszczone przez podpalaczy. Czy taki świat da się jeszcze odratować?
Aneta jest jedną z osób, która zachowała świadomość. Wraz z wojskowym, Brunonem jeździ pustymi ulicami i poszukuje samotnych, tułających się dzieci. Ma w tym również swój cel. Chce odnaleźć syna, który podczas wybuchu epidemii był pod opieką ojca. Podczas poszukiwań natrafia na chłopca, który na pierwszy rzut oka bardzo podobny jest do Cyryla. Spotkanie go daje kobiecie nadzieję, że i jej syn kiedyś się odnajdzie. Drogi jej i spotkanego dziecka zejdą się jednak na dłużej.

"Pełnia zapomnienia" to książka w której przeważa smutek i cierpienie. Czytelnik już od pierwszych stron odczuwa wszechobecną tragedię. Fabuła okazała się dla mnie interesująca i tak naprawdę tylko momenty, w których opisane było życie poszczególnych bohaterów utrudniało mi czytanie. Jak wiecie, nie przepadam za długimi opisami, natomiast tej książce często autor skupiał się na opowiedzeniu poszczególnych etapów życia swoich bohaterów. Było to niekiedy pomocne w całej historii, jednak czasami okazywało się nużące. Chciałoby się nawet minąć kilka stron, byle przejść do konkretów.
Epidemia, która opisana jest w powieści wywoływała we mnie niepokój. Co by się stało, gdyby to ...

Tajemnicza choroba ogarnęła świat. Nie znaleziono jej wirusa ani bakterii, a jej objawy przypominały ciężką depresję, gdzie człowiek już nie ma siły nawet oddychać. Tyle że w jednej chwili każdy, komu udało się przeżyć, wpadł w amok i szedł przed siebie, a za nim często biegły dzieci, które w końcu się gubiły lub opadały z sił. Chorzy po pewnym czasie wrócili do swoich zmysłów, ale wtedy stanęli przed nowym wyzwaniem — odnalezienia bliskich. To oczywiście spore uproszczenie, ale nawet gdybym zdradziła więcej szczegółów, i tak nie zmieniło by to faktu, że już główna część fabuły nie została dopracowana. Że przy tak ambitnym pomyśle nie wystarczy zaznaczyć, iż ludzie nie odkryli czym była tajemnicza choroba. Że wypadałoby dopracować zachowania społeczne, działania rządu, relacje państw... Cokolwiek, co da nam pojęcie o tym, jak działa ten świat. W „Pełni zapomnienia" znajdziemy tego wszystkiego minimum konieczne, by dowiedzieć się, jak mniej więcej wygląda codzienność kilku osób. Mniej niż więcej.

Mam jeszcze jeden ogromny zarzut. Niektóre dialogi brzmiały nienaturalnie. Opowieści bohaterów były zbyt dokładne, zbyt opisowe, zbyt niepasujące do mowy potocznej, zwłaszcza tych bardziej skrytych bohaterów. W chwili zwierzeń nie mieli oni swoich osobowości — każdy tak samo opowiadał, każdy tak samo zadawał dokładne pytania. Dzięki temu poznajemy sporo historii z ich życia, ale co z tego, skoro stają się oni absolutnie nijacy?

Powieść czytało się okej, autor po...