Pampersy, kamera i on

Jakaż to siła mnie skłoniła do sięgnięcia po tę książkę? Chociaż to jeszcze nic, bardziej zastanawiające jest jakaż to perwersyjna masochistyczna skłonność zmusiła mnie, żeby ją skończyć?

Naprawdę ciężko o drugą tak beznadziejną główną bohaterkę, która działałaby mi na nerwy równie intensywnie co Carrie Adams.
„Wydaje im się, że kobiety pragną mężczyzn o wielkich penisach, podczas kiedy naprawdę pragniemy mężczyzn, którzy kochają dzieci.” – to był właśnie TEN moment, kiedy uświadomiłam sobie, że z główną bohaterką nie łączy mnie NIC, poza płcią rzecz jasna.

Ta książka to stek bzdurnych stereotypów, że jedyne czego tak naprawdę pragną kobiety to posiadać dzieci, a mąż jest tylko dodatkiem niezbędnym do poczęcia. Kiedy już na świecie pojawi się DZIECKO baba dostaje na głowę, facet zostaje odwalony na boczny tor, a ona zmienia się w… no właśnie, w co? Chcesz się przekonać – zajrzyj do tej książki, chociaż osobiście Ci to odradzam!

Główna bohaterka to chodząca antyreklama małżeństwa i macierzyństwa, tego drugiego w szczególności. Sfrustrowana baba, która sama wpakowała się w pieluchy (może i nawet te tytułowe PAMPERSY), a teraz narzeka, jako to świat jest niesprawiedliwy. Miało być zabawnie, a wyszło jak zwykle.
Nie jestem tak naiwna żeby wierzyć, że macierzyństwo to sama radość, ale uważam, że to jeszcze nie powód żeby tworzyć książkę, w której wylewa się swoje żale dotyczące dzieci i męża. O problemach laktacyjnych nie wspominając. Może jestem...