Paląca miłość

Początek zbił mnie z nóg. Łóżko, noc po weselu i dwoje obcych sobie jeszcze kilka godzin wcześniej ludzi, po upojnie spędzonej nocy. Bohaterowie. Potem ona robi wszystko, aby zaciągnąć go do łóżka, aby sprawdzić czy rzeczywiście było tak dobrze, jak pamięta. A on robi wszystko, aby ją od łóżka odciągnąć, aby nie okazać się jakimś maniakiem seksualnym. W sumie szybko poszło, na drugiej stronie można byłoby zakończyć całość, ale nie… Autorka miesza. Jak dla mnie mało subtelnie. Ciężko i maksymalnie przewidywalnie. Mało w tym finezji, zamiast tego szybkie załatwianie problemów. Sprawy, które sięgają trzydziestu kilku lat wstecz dzieją się – już, teraz, natychmiast z pełnym poklaskiem i przytupem. No sorry.
Chyba mam odwrotnie niż u Shalvis, której pierwsza część mnie nie rzuciła na kolana, ale następne pozwoliły mi odprężyć się, zrzucić z barków trudny dnia codziennego. Tutaj, z tego co pamiętam, w pierwszej zauważałam niedociągnięcia, ale zrzuciłam je na karb gatunku i nie narzekałam. Tutaj zabrakło mi jakiejś lekkości. Lekkości nawet nie pióra, ale samego pomysłu.
Tajemna, niewiele napisałam, ale chyba nie mam więcej refleksji czy przemyśleń związanych z tą książką. Ot, taka historyjka ponaciągana niekiedy nadmiernie. Chyba nawet nie umiałam polubić bohaterów. W sumie powinnam, bo wydają się fajni, ale jakoś nie umiałam. Denerwowała mnie Anabella ze swoim przekonaniem o własnej nieomylności i zasadności swoich decyzji. A już jej zgoda na rozważenie ślubu z szefem poraz...