Opinia na temat książki Ostrze

Zaczęło się dobrze. Trójka dzieciaków w wieku 11, 9 i 2, zostawionych na poboczu autostrady w zepsutym aucie, podczas gdy matka poszła szukać telefonu, żeby zadzwonić po pomoc. Długo nie wracała. Za długo. Dzieci poszły jej szukać, lecz kiedy doszły do budki telefonicznej, matki tam nie było. Zniknęła. Została po niej tylko zwisająca z telefonu słuchawka...

Później zrobiło się momentami strasznie dziwnie. Dodatkowo wiele imion i nazwisk powodowały, że trudno było to wszystko ogarnąć.

Ciekawie, dziwnie.
Dziwnie, ciekawie.

To, co stało się z domem, w którym mieszkały dzieci.
To, jak żyli.
I ta pieprzona ludzka znieczulica. Nikt się nie zatrzymał, nikt się nie zainteresował, nikt nie zauważył.

Od ostatnich stu stron rzeczywiście nie mogłam się oderwać i troszkę zarwałam noc, żeby tylko doczytać do końca. Wprawdzie nie jestem do końca usatysfakcjonowana, czegoś zabrakło, jednak ostatecznie myślę, że to całkiem dobra lektura, dość specyficzna, ale nie był to zmarnowany czas. Postaci dzieciaków i to, że to one mają tu znaczące role, zdecydowanie jest tutaj plusem!