Opinia na temat książki Ostatnia arystokratka

Recenzja tej książki mogłaby się zamknąć w dwóch słowach: czeski film. Nie wiadomo co będzie, ale na pewno będzie śmiesznie. I jest. "Ostatnia artystokratka" to zapiski młodej, żyjącej w cieniu klątwy własnego imienia hrabianki, która wraz z całą rodziną przybywa do kraju przodków objać posiadłość rodową. Bardzo skąpa wiedza o kraju przodków i brak jakiegokowiek doświadczenia w posiadaniu posiadłości rodowych sprawiają, że łatwe i przyjemne dotąd życie rodzinne komplikuje się i gmatwa. Życie arystokracji bynajmniej nie jest łatwe.
Co mnie w tej książce urzekło, to prostota narracji i subtelny, inteligentny humor. Młoda dziedziczka opisuje perypetie rodzinne w sposób bardzo powściągliwy, nie da się ponieść emocjom, co pewnie nie jest łatwe w wieku lat osiemnastu, ale domyślam się, że perspsktywa śmierci w przeciągu dwóch lat z powodu klątwy miała w tym swój udział. Ze stoickim spokojem relacjonuje wydarzenia, pozwalając im mówić samym za siebie. A dzieje się niemało. Nie będę zdradzać szczegółów, żeby nie psuć przyjemności, tym szczęściarzom, którzy dopiero będą odkrywać tę książkę. Niewiele jest takich książek, po przeczytaniu których żałuję, że nie mam amnezji, albo chociaż galopującej sklerozy. Po skończonej lekturze mogłabym zacząć od nowa i jeszcze raz i za każdym razem czerpać tę samą przyjemność. Ta jest zdecydowanie jedną z nich. Polecam.