Ostatni taki szczyt

Kanczendzonga to drugi najwyższy szczyt w Himalajach i trzeci (po Evereście i K2) najwyższy szczyt na Ziemi. Ten piękny ośmiotysięcznik leży na granicy Indii i Nepalu i do 1955 roku pozostawał niezdobyty. Książka „Ostatni taki szczyt” opowiada historię podboju Pięciu Skarbnic Wielkiego Śniegu (tak brzmi tłumaczenie nazwy Kanczendzonga), jednej z najtrudniejszych do zdobycia gór.

Byłam dość mocno zdziwiona, że pierwszą wyprawą mająca na celu zdobycie szczytu Kanczendzongi, kierował Aleister Crowley. Kojarzyłam człowieka, ale już bardziej z jego późniejszych narkotyczno-erotyczno-okultystycznych praktyk, niż z alpinizmu. Wyprawa z 1905 roku nie zakończyła się jednak sukcesem. Dopiero pół wieku później, 25 maja 1955 roku na szczycie po raz pierwszy stanęli George Band i Joe Brown, a dzień później kolejni himalaiści - Norman Hardie i Tony Streather. Było to wspaniałe osiągnięcie brytyjskiego alpinizmu.

Polscy wspinacze również mogą pochwalić się sukcesami na tej górze, w styczniu 1986 roku pierwsze wejście zimowe na Kanczendzongę zrobili Jerzy Kukuczka i Krzysztof Wielicki. Niestety, góra ta zabrała nam również dumę kobiecego alpinizmu – w 1992 roku zaginęła na niej Wanda Rutkiewicz.

"Ostatni taki szczyt. Jak zdobyto Kanczendzongę"

Kolejna książka z mojej ulubionej tematyki, czyli reportażu górskiego. Tym razem pod lupę przez Micka Conefreya została wzięła Kanczendzonga. Jest to szczyt, który uchodzi za najbardziej niedostępny ze wszystkich ośmiotysięczników. To również tutaj w 1992 roku zginęła himalaistka Wanda Rutkiewicz. To właśnie przez Rutkiewicz ta góra zdobyła moje ogromne zainteresowanie, zresztą myślę że nie tylko mi nie jest obce miesiące jej śmierci. Oczywiście ja znam ją tylko z reportaży, programów i wywiadów, jednak uważam że każda taka książka jest dla mnie pewnym "wyjściem w góry".
Bardzo podoba mi się to, że autor ulokował w swojej książce to, jak wspinaczka zmieniła się na przestrzeni lat. Oraz to, że nie opisuje wypraw ogólnikowo. Wręcz miałam wrażenie że wszystko analizuje, rozkłada na czynniki pierwsze, a momentami nawet wchodzi w umysły wspinaczy. I to mi się podobało! Czytając "Ostatni taki szczyt.." miałam wrażenie, że rozmawiam z autorem, on mi opowiada, a ja... Słucham i się zachwycam jego mądrością i wiedzą. I jeśli chodzi o wiedzę, to wszystko poparte jest dowodami i źródłami, co niezwykle mnie ucieszyło, ponieważ czytając tego typu reportaże, czasem mam wrażenie przekoloryzowania i naginania faktów, tutaj tego nie znajdziecie!
Oczywiście, autor nie skończył swojej książki zaraz po zdobyciu Kanczendzongi, uraczył nas dalsza historią nie tylko tej góry, ale przede wszystkim ludzi, dla których wierzchołek t...