Omne datum optimum. Złota bulla zakonu templariuszy (1139)

„Ubodzy Rycerze Chrystusa Świątyni Salomona”, inaczej – owiani mitem legend – „templariusze”. Łączący idee ubóstwa, posłuszeństwa i czystości zakonnej z walecznością wojów. W końcu – średniowieczni pionierzy europejskiej finansjery… Narastające przez wielki, a spotęgowane w minionym wieku mistyczne opowieści o tajemnych bogactwach, św. Graalu czy masońskich korzeniach dość mocno wtopiły się w wyobraźnię ludzi Zachodu. A jaka była prawda i czy po siedmiu wiekach od upadku zakonu istnieje możliwość jednoznacznego odpowiedzenia na tak postawione pytanie? Nauka nie wykształciła potwierdzającej lub obalającej ów świat mitów jednoznacznej doktryny. Wbrew jednak obiegowej nadzmysłowej tajemniczości, nauki historyczne w sposób mniej lub bardziej spójny nadbudowały tę sferę znaczącą dozą empirycznej pewności historiograficznej. Odchodząc zatem od jakichkolwiek afiliacji ze światem mitu, przyjdzie nam skupić uwagę na tym, co poznawcze, czyli na historii zakonu, jego regule i idei, która z biegiem lat ewoluowała dość znacząco, stanowiąc niwę tyleż kultu (pochwały, atencji, estymy), co krytyki.... (ze Wstępu) Notka o Autorze: Elżbieta A. Maj – dr nauk prawnych, adiunkt Wyższej Szkoły Finansów i Prawa w Bielsku-Białej oraz Wyższej Szkoły Administracji w Bielsku--Białej. W działalności naukowej i pracy dydaktycznej zainteresowania skupia wokół problematyki prawa administracyjnego, prawa socjalnego i polityki społecznej oraz zagadnień historyczno-prawnych.