Okrutne morze

Bitwa o Atlantyk w oczach świadka.

Ze zdziwieniem przyznaję, że była to świetna, trzymająca w napięciu lektura. Czytam książki na temat drugiej wojny światowej, ale raczej z punktu widzenia cywilów (a wiec ofiar) niż żołnierzy. A powieści marynistyczne to już sam ogon mojej kolejki do czytania.

Autor nie dość, że zna się na rzeczy, to jeszcze potrafi wciągająco opowiadać, i to zarówno o wydarzeniach dramatycznych, jak tropieniu okrętu podwodnego, walce ze sztormem, ratowaniu rozbitków itp., jak o monotonnych, ale pełnych napięcia chwilach wyczekiwania. Jest w tym tekście pewna poczciwość, pewna staroświecka prostolinijność, wyrażona przekonaniem, że dobro łatwo odróżnić od zła, odwagę od tchórzostwa, a siłę od słabości. Dla tych drugich nie ma w oczach autora taryfy ulgowej. Odświeżająco działa takie branie rzeczy jakimi są, bez dzielenia włosa na czworo, chociaż nie jestem pewna, czy zawsze się z tym zgadzam… Miałam na przykład mieszane uczucia, kiedy autor ostro, z pogardą pisał o neutralności Irlandii. Żadnej refleksji nad tym, jak Anglicy traktowali Irlandczyków i dlaczego ci ostatni nie chcą stanąć po stronie imperium.

Zgadzam się z tymi, którzy piszą, że „wstawki” obyczajowe są słabsze i powieść mogłaby się bez nich obejść. Dużo ciekawsze od perypetii romansowo-małżeńskich są te dotyczące kształtowania relacji władzy, wrogości i przyjaźni między marynarzami na statku. Dużo bardziej przekonująco od opisu uczuć do pewnej wrenki (oficerki z W...