Okluzja - zasady i leczenie

Przez wiele lat uważano, że pojedynczy ząb mógł być przyczyną lub rozwiązaniem problemów dotyczących narządu żucia. Takie przeszacowanie złożoności okluzji spowodowało wiele nieprawidłowości w planowaniu leczenia, a szczególnie powstrzymywało wielu lekarzy dentystów przed zastosowaniem zasad okluzji do leczenia zaburzeń narządu żucia. Z drugiej strony, zbytnie uproszczenie tej gałęzi nauki, jaką jest stomatologia i jej degradacja do drugorzędnej roli, jest równie poważnym błędem.
Wszystkie aspekty leczenia stomatologicznego wymagają podejścia wielospecjalistycznego. Według teorii chaosu, aby zrozumieć wymiar fraktalny procesu biologicznego, obserwator musi zwrócić szczególną uwagę na każdy czynnik. Stosuje się to do zachowania układu żucia, ponieważ każdy pojedynczy element narządu żucia odgrywa rolę w procesie okluzji oraz w innych aktywnościach układu czaszkowo-twarzowego, niezależnie od perspektywy obserwatora.
Narząd żucia jest unikalny w całym ciele człowieka. Żuchwa jest bardzo ruchomą kością, w której dominującymi elementami czynnościowymi pozostają:: zęby, wyrostek stawowy, kłykcie i przyczepione mięśnie. Jest ona połączona ze szczęką, strukturą nieruchomą, poprzez zęby w tuku przeciwstawnym, z którymi kontaktuje podczas żucia. Mięśnie i złożona sieć naczyniowo-nerwowa są integralną częścią, konieczną do wydajnego funkcjonowania żuchwy nie tylko podczas żucia, ale również w prioprioceptywnej kontroli przestrzennego położenia szczęki względem żuchwy, oddychania, mowy i połykania. Synchronizm podczas działania pomiędzy elementami tego systemu jest bardzo ważny; to, co dzieje się po jednej stronie jamy ustnej musi zostać skompensowane przez stronę drugą. Dlatego lekarz musi bacznie obserwować relacje międzyzębowe pacjenta podczas leczenia układu narządu żucia.
Piśmiennictwo dotyczące okluzji jest obszerne, zróżnicowane i niejasne, co stanowi przyczynę wielu kontrowersji. Przedstawiano wiele teorii objaśniających i instruujących lekarzy odnośnie stosowania różnych technik i metod leczenia, mając na względzie osiągnięcie różnych celów. Niektóre teorie wyszły obecnie z mody z powodu ograniczonych wskazań i krótkiej obserwacji, a inne stały się przyjętymi metodami leczenia, pomimo że ich zastosowanie wymaga zrównoważonego i dokładnego zrozumienia nauki okluzji. Żywię szczerą nadzieję, że niniejsze wprowadzenie do zasad i leczenia okluzji będzie prowadzić do weryfikacji oraz stosowania wielu różnych szkół myślenia o nauce okluzji w sposób krytyczny.