Oczy pełne strachu

Od początku, gdy do mnie trafiła, jak i wtedy, gdy brałam książkę Jakubowskiego do przeczytania, byłam pewna, że będę mieć do czynienia z powieścią. Tytuł sugestywny, zapowiadał coś więcej niż lekki dreszczyk emocji. To, że są to opowiadania wcale mnie nie zniechęciło do treści. Od razu pomyślałam, że spędzę z książką kilka naprawdę udanych wieczorów lub będę się jej chwytać pomiędzy innymi lekturami. Szczególnie, że większość to zaledwie lekkie miniatury, a całe opisywane przez Jakubowskiego zło jest najzwyczajniej lekkie w swej formie, choć dość plastycznie oddane. Ot, historie, które czasem rozgrywają się jedynie w naszych głowach, a inne jak senne mary, kiedy to bohaterowie wbrew sobie są przemieniani w bestie, bywają na pograniczu grozy i fantasy.

W przewadze są to utwory na tyle krótkie, że stanowią ledwie anons pewnych zdarzeń, które nasza wyobraźnia może sobie dowolnie rozwinąć. Tak może być ba przykład w przypadku "Milczenia lasu", "Autobusu", czy "Grzechu proboszcza Zawidzkiego". Nieco więcej emocji związanych z oczekiwaniem na konkretny przebieg wypadków możemy zyskać podczas czytania "Pozytywki" lub "Dziczy". A zupełnie inaczej odbierzemy najobszerniejszą z opowieści tu przedstawionych, czyli "Oczu pełnych strachu". Akurat dla mnie traci ona na wyrazistości przez zbędne rozwleczenie akcji i utratę skondensowania głębi, przez co strach rozmywa się w pogoni za TYM czymś. Jednakże dobrze wpisuje się w cały zbiór kompozycyjny Jakubowskich historii. I cho...