Obywatelska inicjatywa ustawodawcza jako instytucja ustroju Rzeczypospolitej Polskiej. Studium prawno-politologiczne

Autor publikacji podjął się zadania polegającego na przedstawieniu genezy, analizy rozwiązań prawnych, praktyki oraz wniosków de lege ferenda polskiej instytucji inicjatywy ustawodawczej obywateli. Przedmiotem zainteresowania w książce jest obywatelska inicjatywa ustawodawcza jako instytucja ustroju Rzeczypospolitej Polskiej, funkcjonująca na gruncie uregulowań Konstytucji z 1997 r., ustawy z 24 czerwca 1999 r. o wykonywaniu inicjatywy ustawodawczej przez obywateli oraz regulaminu Sejmu i regulaminu Senatu. Celem pracy jest przedstawienie rozwiązań normatywnych, zagadnień prawnoustrojowych oraz praktyki w sprawach obywatelskich projektów ustaw prawnie skutecznie wniesionych do Sejmu w okresie od 1999 r. do końca VII kadencji Sejmu w 2015 r. W pracy ukazano genezę instytucji obywatelskiej inicjatywy ustawodawczej w polskim prawie konstytucyjnym, scharakteryzowano – w sposób generalny – podstawy normatywne obywatelskiej inicjatywy ustawodawczej jako instytucji ustrojowej, ukazano rangę prawnoustrojową instytucji obywatelskiej inicjatywy ustawodawczej. Autor dokonuje też analizy rozwiązań normatywnych oraz przedstawia, zazwyczaj w sposób zbiorczy, praktykę wnoszenia do Sejmu obywatelskich projektów ustaw, a także ich dalszych „losów” w postępowaniu ustawodawczym. Scharakteryzował ustawy uchwalone w wyniku inicjatyw obywatelskich. Przedstawia też propozycje zmian dotyczących normatywnych uregulowań instytucji obywatelskiej inicjatywy ustawodawczej, zgłaszane w okresie obowiązywania Konstytucji z 1997 r.