Opinia na temat książki Noc wigilijnych cudów

Książki autorki mają w sobie pewnego rodzaju magię oraz spokój z domieszką delikatności. Jej historie bardzo przypominają mi książki pani Wioletty Piaseckiej. Ona też przedstawia przygody kliku osób, aby na koniec mogły się złączyć w całość:-) Poznajcie zatem opowieść o ludziach, którzy żyją złudzeniami. Los naznaczył ich zmarszczkami i rozdzielił w sposób, który nie ma nic do zmiany. Są tu gdzieś myśli o szczęściu, chwilach rozkosznych w czasie uczucia wyjątkowości i pamięci, która pewne twarze pozostawiła niezmienne. Jest tutaj przeszłość niezapomniana, która kończąc ostatnią stronę chciałaby miejsce marzeń podarować innym, by na swój sposób złożyli swoje puzzle, z których wszystko można zbudować. Czasami nawet życie. Jest to też opowieść o bardzo zazdrosnej kobiecie, która pomimo niewiniątka skąpanego pod fałdkami jej miękkości, wciąż nosi obawy o swój związek. Niby wierzy, ale potrzebuje zapewnienia. Niby wymawia nie, ale całą sobą krzyczy TAK! To też problemy, które mogą dotyczyć każdego z nas. Gdzie nie chcemy się żegnać, nie pragniemy niczego zmieniać, a los jakby sobie z nich drwił. Uwielbiałam tutaj przemowy pewnego starszego pana, który potrafił mieć rozwiązanie każdego problemu jak na dłoni. To bardzo mądra postać, utkana z dobroci i miłości dla innych. Taki dobry duszek, który wie, że nadszedł czas zmiany.

,,Franciszek dostrzegł smutny blask jego oczu i od razu domyślił się całej prawdy."

Pomiędzy tymi wszystkimi problemami pojawiają się święta na horyzoncie. Czas na ubieranie choinki, założenie bombki, by blaskiem rozjaśniała pokój. To czas wspomnień, dobrych rad, niepewnych sytuacji, słów bez zapewnienia, zaskakujących propozycji i nowych zwyczajów, by za rok przyjść w dokładnie to samo miejsce z tą samą osobą u boku.
Przepiękna opowieść, która potrafi rozjaśnić nam w głowach. Czasami ukazuje rzeczy jak ze snu, by następnie rzeczywistość stanęła otworem i wywołała myśli, że jednak nie wszystko stracone, że zawsze jest możliwość zmiany na lepsze. To wszystko leży gdzieś głęboko w nich, czasami zakopane pod smutkiem z przeszłości lub niepewnością przyszłości. Nie każdy zauważa tutaj, że istnieje jakieś teraz. Po za panem Franciszkiem:-) Czytałam ją z przyjemnością, duszą na dłoni wtuloną w bolesność wydarzeń i mgliste wyobrażenia tego, co chcieliby ponownie ujrzeć. Bywa bowiem, że podmuch wiatru rozwiewa je szybciej niczym parę z ust w zimowy dzień. Klimat chłodnej pory roku był podkreślony za każdym razem. Przewijał się na dworze, w płatkach śniegu za oknem, lub na ubraniu. Czasami znikał jak nadzieja, lub zostawał na dłużej jak ich pragnienia. Bardzo się przy niej rozkojarzyłam, a porównania zatarły się w moim wnętrzu. Jednym słowem PRZEPIĘKNA:-)