Opinia na temat książki Nie wierzę w Mikołaja

Pola nie wierzy w Świętego Mikołaja. To w sumie oczywiste, gdyż jest już po trzydziestce. Jednak gdy koleżanka namawia ją by napisała list do tego grubego jegomościa, a potem jakimś magicznym sposobem jej życzenia zaczynają się spełniać z pomocą bardzo przystojnego nieznajomego to Pola już niczego nie jest pewna. A magia świąt się dzieje w zaśnieżonym Rzeszowie…

Czy to kolejna łzawa świąteczna historia? Może trochę, ale przede wszystkim, jak to u autorki bywa, to powieść z jajem. I to takim soczystym i dużym. I ja to uwielbiam! Niewybredne, złośliwe komentarze Poli rozwalały mnie na łopatki. Nie ma przy tym żadnej sztuczności. Przez tę książkę się płynie zaśmiewając się do łez. Pojawienie się dwóch małych, uroczych i psotnych kotków plus relacja jaka łączy siostry nadały tej książce przytulny charakter. Jednak nie samymi ochami i achami człowiek żyje. Tym razem nie podobała mi się za bardzo kreacja Karola. Jak dla mnie był za miękką kluchą. No i ta drama z tą Klarą była troszkę przerysowana i wyolbrzymiona. Ostatnio jestem na to bardzo wyczulona. A wiadomo, że od ulubionej autorki wymaga się więcej. Nie mniej świetnie się przy tej książce bawiłam i polecam wam ją z całego serca.