Opinia na temat książki Nie sposób zapomnieć

Dziś przychodzę do was z książką, której zielona okładka kojarzy się z wiosną lub latem, ale jej nostalgiczny klimat przywołał mi na myśl jesień, czas, kiedy wspominamy tych, których z nami już nie ma...
Imogen Clark, autorka "Nie sposób zapomnieć", intryguje czytelnika już od pierwszego rozdziału, gdzie poznajemy testament Angie, w którym powierza opiekę nad swoją, o dziwo, pełnoletnią córkę czwórce swoich przyjaciół, na dodatek bardzo dokładnie wskazując zakres ich obowiązków. Ta sytuacja wprowadza w konsternację nie tylko czytelnika, a i samych zainteresowanych. Ale im bardziej poznajemy historię Angie, Maggie, Leona i Tigera, przyjaciół z czasów studenckich, tym bardziej upewniamy się w tym, że decyzja Angie nie była przypadkowa. Zastanawiałam się trochę po co to rozwleczone przedstawienie każdego z przyjaciół, ale jak już dobrnelam do ostatnich rozdziałów, zrozumiałam, po co był ten zabieg.
Podobno nikt nie zna nas tak dobrze, jak osoby, które znały nas od momentu, kiedy formowała się nasza osobowość i charakter. Tak twierdzi autorka tej powieści, i nie mogę się z nią nie zgodzić. Przy takich osobach nie ma mowy o udawaniu, bo znają nas aż za dobrze, ale jest też komfort bycia sobą i mówienia wprost, bez owijania w bawełnę. I właśnie o takiej przyjaźni jest ta książka. O relacjach trwających całe życie, skomplikowanych, niekiedy szorstkich, ale do bólu szczerych i trwałych. O ludziach, którzy są przy nas bez względu na wszystko.
Autorka w ciekawy sposób połączyła motyw przyjaźni z wątkiem wpływu na nasze życie osób, które już odeszły. Bohaterowie pożegnali swoją przyjaciółkę, ale to, co im zostawiła w postaci kartki papieru i własnej córki zmieniło całe ich życie.
Ta historia o ludzkich życiorysach, które się krzyżują i zmieniają kierunek, jest nieoczywista, nostalgiczna, przejmująca i bardzo pozytywna. I idealnie wpisuje się w jesienny vibe.
Czy polecam? Oczywiście.