Nie powiem ci, że wszystko będzie dobrze

Bardzo potrzebna książka, napisana przystępnie, w sam raz do bezbolesnego wchłonięcia i, może już nie tak bezbolesnej, refleksji. Przeznaczona dla szeroko pojętej młodzieży/nastolatków/młodych ludzi ku pomocy, zrozumieniu, destygmatyzacji nienormatywności. Wszyscy borykamy się z życiem, ale są tacy, którym wyjątkowo trudno się w nim odnaleźć, a ich droga wypełniona jest niezrozumieniem, brakiem tolerancji, nierzadko szyderstwem. Warto im pomagać, warto dać im czas i ich wysłuchać, warto ich zrozumieć a wreszcie warto stworzyć przestrzeń dla ich inności.

Po książki Justyny Sucheckiej zawsze sięgam z ciekawością i otwartością. Nie czytam opisu, nie dowiaduję się, nad czym tym razem pochyla się autorka, bo po prostu wiem, że cokolwiek to będzie, zawsze wyjdzie dobrze :). Tak też było i tym razem!

Muszę na początku przyznać, że od "Nie powiem ci..." lekko się odbiłem. Widać, że pozycja skierowana jest raczej do młodszych - może klasy 7-8 podstawówki i początek szkoły średniej. Czuć tę młodzieżowość również w języku. Pozostaje mi jedynie ubolewać, że na "Nie powiem ci" nie została napisana i wydana wcześniej.

Mnie dużo pod względem edukacji w tych dziedzinach, o których pisze Suchecka, czyli m.in. zdrowiu psychicznym, odpoczynku, autyzmie, problemach osób nieheteronormatywnych, pomogła praca w fundacji, która zapewnia korepetycje dzieciakom z domów dziecka. Pisałem tam teksty właśnie w mniej więcej podobnej tematyce, jak książka Sucheckiej, i to dało mi bardzo dużo. Dzięki researchowi do postów dowiedziałem się naprawdę sporo. Wy nie musicie się już tak bardzo starać, szperać w poszukiwaniu informacji, bo autorka w tej pozycji podaje Wam wszystko na tacy :).

"Nie powiem ci, że wszystko będzie dobrze" to książka tak naprawdę o tym, o czym w wielu szkołach się nie uczy, nie mówi, a powinno się to robić. Bo przecież wskazówki, jak dbać o zdrowie psychiczne swoje i wszystkich wokół, czy że nuda jest potrzebna, są bardzo ważne. To książka o tym, jak żyć. Po prostu.

Suchecka prowadzi rozmowy z o...

Ta książka przeleżała u mnie chyba ponad rok, zanim się na nią zdecydowałam i mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony czuję, ze jest bardzo potrzebna, ponieważ porusza tematy związane z depresją i przeróżnymi problemami psychicznymi nastolatków. Autorka dotarła do osób, które cierpiały (często wiele lat) zanim usłyszały trafną diagnozę i otrzymały odpowiednie wsparcie. W tej książce możesz przeczytać relacje tych osób i to jest bardzo, ale to bardzo potrzebne dla nastoletnich czytelników i ich rodziców. A jednak coś mi w tej książce przeszkadzało. Czasami czytałam po kilka stron i odkładałam, co dla mnie jest rzadkością. Czułam w niej jakiś ciężar, ospałość języka, przez którą trudno było mi iść. Z ulgą skończyłam ją czytać.