Nie do końca szczęśliwe historie

„Nie do końca szczęśliwe historie“ to wiele żyć zamkniętych w krótkiej formie. Bohaterowie tych indonezyjskich opowiadań raz zderzają się, raz wchodzą w relację z kulturą oraz religią, nieustannie wymykają się społecznym normom, dążą do odnalezienia własnej równowagi. Zdają się balansować między kwestią przynależności oraz wykluczenia, a podążanie obraną drogą niejeden raz wiąże się z cierpieniem. Osoba autorska „queeruje [...] heteronormatywne założenia na temat tego, jak wygląda życie w dzisiejszej Indonezji“*. Lawiruje między kulturą Bataków Toba a chrześcijan, między kontekstem historycznym typowym dla regionu a tym globalnym. Nie ma tu miejsca na sztywne ramy, nawet nie ma w tym jednego gatunku. W zależności od tego, co osoba autorska chce przekazać — poetycki język plastycznie lawiruje między realnym a nadprzyrodzonym, obyczajowy a pełnym nepięcia. Stanowi to kolorową mozaikę, gdzie nigdy nie wiemy, czego spodziewać się po kolejnym opowiadaniu, poza jednym — wszystkie są na bardzo dobrym poziomie. Na tyle, że do niektórych wróciłam w niedługim czasie po lekturze, do innych pragnę zrobić kolejne podejście w przyszłości. Proza w wykonaniu Norman Erikson Pasaribu to bowiem coś, co szczególnie do mnie przemawia. Raz ostra jak brzytwa, raz delikatna i pełna emocji. Raz poetycka, raz bardzo dosadna. A jednak bez zgrzytów w formie jako oddzielne teksty czy jako cały zbiór.

przekł. Marianna Lis

Nominowana do Bookera (Longlist).

*Cytat z opisu.