Nic o mnie nie wiecie

O ludziach, o problemach, o odrzuceniu, o życiu wśród obcych, o braku akceptacji, o ludzkiej i młodzieńczej głupocie, o życiu na granicy, o szczęściu, które sprawia, że nadal żyjemy, o przyjaźniach, o ludziach, o ciemnej stronie człowieka, o odpowiedzialności i jej braku. W sumie o całej masie spraw, które składają się na obraz życia młodego człowieka w otoczeniu, które miało wielki wpływ na to, kim się stał. Razem z wielostronicową przemową bohater oddaje w nasze ręce swoją wolność. To my, po zakończeniu jego mowy obronnej, mamy podjąć decyzję winny czy niewinny. Młody człowiek, zwalniając obrońcę sam wygłasza swoją obronę. Swoim językiem, ze swojego punktu widzenia, niekiedy szczerze brutalnie i okrutnie, ale prawdziwie. Udało mu się? Przekonał nas, że to nie jego wina? Zasiał ziarno niepewności, które sprawi, że wyrok nie będzie jednomyślny?
Ciekawa formuła, ciekawy pomysł, niezła narracja, choć nie ukrywam, że musiałam się do niej przyzwyczaić. Bardzo sprawnie i realistycznie nakreślony obraz młodego człowieka i świata dookoła.
To nie jest książka na poprawę humoru, wręcz przeciwnie, może wpłynąć na jego utratę. Ale jest ciekawa i interesująca. Choć bywa męcząca, swoją prawdą, słownictwem, manierą i chyba nastawieniem na pewne wybielenie.
Ja miałabym spory problem zasiadając w gronie Dwunastu gniewnych ludzi.
Ale polecam. Nie wszystkim się spodoba, ale na pewno znajdzie swoich zwolenników.

Zachęcona ciekawym opakowaniem i intrygującym opisem sięgnęłam po ten tytuł. Żałuje. Ciągnie się niczym flaki z olejem, historia się nie klei. Duży plus za nietypowe, otwarte zakończenie.