Naku*wiam Zen

Trafiła mi się okazja przesłuchania audiobooka, z czego skwapliwie skorzystałam. I tak sobie myślę, że gdybym miała do czynienia z gołym tekstem, a nie z głosami Jana i Marii, to dałabym tej książce niższą ocenę. Chyba równie często budziła mój sprzeciw czy wątpliwości co poczucie, że o, to to, masz pan/pani rację. Ale z drugiej strony to chyba dobrze, wszak wg wielkiego Lévi-Straussa sens rodzi się w przeciwieństwie.

Książka dostępna w aplikacji empik go jako audiobook i ebook
Czasami trafia w ręce książka, która jest jak przyjaciel. Nie owija w bawełnę, nie słodzi, nie barwi sztucznie świata. Do tego jest szczera do bólu i nie boi się poruszać żadnego tematu.
Właśnie taka jest ta lektura, wywiad rzeka, raz spokojny, czasami lekko burzliwy, ale zawsze zmierzający w jedną stronę, stronę poznania.

Czasami czytałam , ale były momenty gdy włączałam audiobooka, słuchanie tego duetu to dodatkowa przyjemność.

Jedna z ciekawszych rozmów jakiej mogłam być świadkiem.

Odkrywanie po plasterku przeszłości tej pięknej i takiej, która uderza i woła o protest. Tu nie ma miejsca na udawanie kogoś innego. Tu może być prawda i tylko prawda.

Mówią, że mądrego dobrze posłuchać, a co gdy mamy takie dwie osobowości? Niegłupie, wrażliwe, ciekawe świata i ludzi, ale dbające o swój wewnętrzny świat. Cóż wtedy jest podwójnie dobrze słuchać.

Ten wywiad daje sporo emocji, mogłam się wzruszyć, roześmiać, ale przede wszystkim dane mi było wpaść w refleksję, tu nie ma bezmyślności nawet u czytelnika. Wciąż kołatało mi się w głowie a co ja? Jak byłoby ze mną?

Możemy lepiej poznać Jana Peszka, ale również Marię Peszek. Ta rozmowa to zderzenie dwóch światów, które razem czują się wyśmienicie.

Moja ocena to 9/10 dodatkowy punkt za rewelacyjną wersję audio 💚

Maria Peszek „Naku*wiam Zen”

To nie jest zwykły wywiad. Lecz rozmowa między córką Marią Peszek a jej ojcem Janem Peszkiem. Poruszonych tematów jest tu od groma. Nie sprawiło to natomiast, że jesteśmy przytłoczeni tym o czym między sobą dyskutują.

Nietypowa relacja ojciec – dziecko. Dziecko, które stoi na życiowym zakręcie gdyż dopadł je kryzys twórczy. Ma nadzieję, że rozmowa z Janem pomoże jej podjąć decyzję, w którą stronę zamierza pójść. I nie chce typowej odpowiedzi typu: Mario Twoje dzieła są świetne, nie przestawaj ich tworzyć. Chce zrozumieć co w życiu kierowało ojcem, że jest tu gdzie jest. Czy też miał chwile zwątpienia.

Jan opowiada o swoich początkach, o swoich wzlotach i upadkach. I choć dostajemy znacznie więcej informacji o samym Janie aniżeli Marii to i tak uważam, że warto zapoznać się z tym co mają sobie do powiedzenia.

Ich światopogląd może się różnić od tego co my uważamy za ważne bądź mniej ważne. Ale.. Warto, naprawdę warto spędzić z nimi wieczory i poznać ich zdanie, oraz dowiedzieć się, czy Maria odnajdzie wewnętrzną wiarę w siebie. I nie podda się bez walki.

Nie ma tu owijania w bawełnę. Rozmowa, która czasami bywa trudna, ale jest prawdziwa. Bez udawania. Maria przyznaje się, że całe dzieciństwo żyła w strachu o ojca. Bywały tygodnie, że nie było go w domu. Nadużywał alkoholu. Gdy wracał, nie miała odwagi powiedzieć jak bardzo go kocha. Z perspektywy czasu, wie, że swoje emocje warto wyrażać na głos.
...

Już na samym początku dostajemy informacje że nie jest to książka dla każdego.
Nie tylko dla fanów, chociaż nie znając podejścia Jana i Marii do niektórych tematów można się zrazić.

Nie jest to zwykła książka - wywiad rzeka - lecz rozmowa córki z ojcem, artysty z artystą, dwóch mocnych charakterów. Rozmowa o życiu, poglądach, wspomnieniach. Bez tematów tabu, bez owijania w bawełnę, prosto z mostu. Czasem śmiesznie, absurdalnie ale czasem też poważnie i z powagą.

Bardzo mnie ruszyło to że i Maria i Jej brat Błażej całe swoje dzieciństwo żyli w strachu. W strachu o ojca. Często zostawiani sami sobie. Jak również podejście do Jana do żony - z jednej strony wielka miłość, ekscytujące pożycie, z drugiej zaś zdrady.

W książce pojawiają się zdjęcia z rodzinnego albumu Paszków. Które dodają smaku całej treści rozmowy.
Czasem pojawiajace się niecenzuralne słowa oraz dziwne odgłosy (np prykanie Jana) dodają autentyczności oraz uczucia że jest się obok i samemu tego słucha.

Jestem pod wrażeniem całości, pomimo tego, że niektóre historie mnie nużyły. Porwała mnie szczerość tych rozmów. Lubię poczucie humoru Peszków, ich wzbogacanie świata różnymi rytuałami, zabawami językowymi i pijackie opowieści.
Podzielam ich zdanie w wielu kwestiach, dlatego książka jest mi bliska.
Zaczęłam się zastanawiać nad tym jak wyglądałaby rozmowa z moim tatą. To piękne uwiecznienie chemii między ojcem i córka.