Nakręcana dziewczyna. Pompa numer sześć.

"Recydywa.Duże słowo na dziewczyny z uzależnieniem.Jak wszarze albo kokainiści,ale dziwaczniejsze i bardziej destrukcyjne.Ćpun przynajmniej ma z tego jakąś przyjemność.Kto,do cholery,decyduje się mieszkać w ciemnej norze,między obsranymi pieluchami,jedzeniem w proszku i nie dosypiać przez całe lata? Całe to rozmnażanie to anachronizm - dwudziestojednowieczna rytualna tortura,która jest już zupełnie niepotrzebna.Ale babki ciągle chcą cofnąć zegar i rodzić te szczeniaki,małe gadzie móżdżki zafiksowane na przekazaniu własnego DNA. Co roku jest nowy miot,małe bąble potomstwa wyskakują to tu,to tam,jak konwulsje gatunku,który chce zacząć od początku i wznowić bieg ewolucji,jakby nie było jasne,że już wygraliśmy"

Kto zaczytuje się w fantastyce - słodkiej,lekkiej i bajkowej - powinien trzymać się z daleka od twórczości Paulo Baciagalupi.
Świat przyszłości,przez niego wykreowany,to smutne miejsce.Miejsce pełne brutalności,cierpienia,smutku i straconych szans.
To apokaliptyczna wizja pełna smrodu,przygnębienia i braku nadziei.
Świat zniszczony przez ludzką pychę,głupotę i zachłanność i przez to okrutnie wiarygodny.To fantazja zrodzona z naszych największych grzechów i wcale nie wygląda jak wytwór wyobraźni pisarskiej.Ma się wrażenie,że to okrutna przepowiednia,do której spełnienia już zmierzamy.

Fantastyka ekologiczna pełną gębą, napisana nowatorsko i z "przytupem". Sięgnąłem po nią zachęcony licznymi pozytywnymi recenzjami i się nie zawiodłem. Autor ma świeże pióro, operuje prostym językiem a fabułę dawkuje miarowo, odsłaniając swoje wizje z precyzją i spokojem florysty bonsai. MAG wydał w jednym tomie zarówno opowiadania jak i powieść Bacigalupiego, więc tak naprawdę, powinno się o książce pisać dwa razy. Zaczynamy: POMPA NUMER SZEŚĆ - doskonały, choć jak zawsze w przypadku zbioru opowiadań tego samego autora, niezwykle nierówny. Mamy tu historie rewelacyjne ("Regulator", "Ludzie piasku i popiołu", "Fletka"), dobre ("Człowiek z żółtą kartą", "Pompa numer sześć", "Paszo") jak i zupełnie mierne ("Łowca tamaryszków", "Miękki"). W każdym z nich, jednak ukryte są całe tony literackiego potencjału oraz hektolitry nieprzedestylowanej, futurystycznej wyobraźni autora. Każde z opowiadań zbiorku nadałoby się na kilkusetstronicową powieść, a ich klimat pozostawia w czytelniku nieodparte wrażenie niedosytu i literackiego "głodu". Fabuła "światów" Bacigalupiego to bliżej nieokreślona, dołująca przyszłość gdzie ludzie to albo zdehumanizowane, wszystkożerne (dosłownie) pełne wszczepów pół-cyborgi, przedłużający życie i eliminujący dzieci nieśmiertelni lub żebrzący na ulicach uchodźcy. Przykłady można mnożyć. Fabuła też nie pozostawia w nas światełka nadziei, a raczej odwrotnie, zmusza nas do głębszego zastanowienia się nad przyszłymi losami Ziemi. Czy czeka nas eksterminacja wszy...

Znakomite ! Zdecydowanie polecam, recenzja się pisze