Opinia na temat książki Najlepsze umysły

Nie wiem jak podchodzicie do książek, co sprawia, że po nie sięgacie i czy na wstępie macie już jakieś oczekiwania. Każdy z nas jest inny, dlatego chcę żebyście wiedzieli, że mi wystarczy przeważnie widok okładki i czasami dziedzina literatury. Nigdy nie czytałam opisów, gdyż to one ukierunkowują mnie na oczekiwania względem jakiejś książki, a tego nie lubię. Do każdej podchodzę ze spokojem i otwartym umysłem. Dlaczego o tym wspominam? A no dlatego, że nic nie mogło mnie przygotować do treści jaką tutaj znalazłam. To pierwsza książka, która jest oparta na faktach, a jakby napisał ją jakiś noblista. Styl mocno poetycki, czasami przypominający mi opisy Wisławy Szymborskiej i Marii Konopnickiej. Autor tej historii opisał ją od strony wspomnień dobrych i złych. Jego pamięć jest niesamowita, gdyż potrafił sobie przypominać jak wyglądały domy jego znajomych, z jaką gracją się zachowywali, jaką energię wyczuwało się w czyimś otoczeniu oraz jak wyglądał kraj w czasie, który wspomina. Momentami czułam jakby moja babcia wzięła mnie na kolana i malowniczo zdradzała wszelkie uczucia jakie wywoływały w niej dobrze opisane wydarzenia. Czuć w treści miłość i opiekę. Ciekawość świata oraz roztrząsanie pewnych zachowań i rozkładanie ich na czynniki pierwsze. Wcale mnie zatem nie dziwi, że książka jest bardzo gruba. Podejrzewam, że bez tych opisów byłaby bezwartościowym reportażem, na który niewiele osób zwróciło by uwagę. W odbiorze czuć, że jest to piękna baśń zakończona tragedią, choć mam na myśli jedynie jej przekaz, nie konkretne informacje, które potrafią szokować. Tutaj spokój bardzo szybko przechodzi w niepokój, a on w strach, że każdy z nas jest narażony na jakieś niebezpieczeństwo. Nasz mózg bowiem działa w podobny sposób, co innych, jednak jeśli dochodzi do pewnych zakłóceń, nawet najlepsi psychiatrzy nie potrafią zrozumieć jego funkcjonowania. Autor opisuje jak nieudolne leczenie potrafi zniszczyć człowieka. Czasami rzuca mocnymi słowami, jednak kiedy się zwróci uwagę, że on sam próbował zrozumieć ten system, to nie on był winien, że wszystkie zaniechania zauważył. Michael Laudor, czyli główna postać z książki jest ukazana jako zwyczajny chłopak, który był nadzwyczajnie mądry. Widział więcej niż inni, uczył się szybko z wysokimi wynikami. Miał marzenia jak każdy, tylko nie przewidział, że schizofrenia tak bardzo zniszczy mu życie. Podstępna choroba poprzestawiała mu w głowie i dokonał zbrodni na osobie, którą bardzo kochał. Nie trudno się domyślić, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym na niewiele się zdało. Można było tylko załamać ręce i na okrągło pytać, dlaczego?
Z pewnością to o czym tutaj przeczytacie pozostanie z wami na bardzo długo, choćby z tego względu, że opisuje jak bardzo potrafimy być bezradni w obliczu chorób na które nie mamy wpływu. Pomimo tych siedmiuset stron, bardzo szybko was pochłonie czasami wywołując łzy, a niekiedy silne wzburzenie. Z pewnością długo jej nie zapomnicie. Bardzo ją polecam.