Opinia na temat książki Najgorszy człowiek na świecie

Książka, w której każde słowo jest trafione i znajduje się na właściwym miejscu. Stylistycznie doskonała i do tego napisana bardzo poetyckim językiem, co, w połączeniu z tematyką, nadaje jej wyjątkowości. Porażająca i przerażająca w treści, bardzo realna, realnie bolesna. Czytanie jej naprawdę boli, a opisane w niej przyczyny nałogu wydają się naprawdę oczywiste – przecież nie da się żyć na trzeźwo. Nie przypominam sobie, bym czytała wcześniej opowieść o nałogu, gdzie byłoby to powiedziane tak jasno, bez zdziwienia – także bez zdziwienia czytelnika, który – czytając – przyjmuje to jako prawdę pewną i absolutną. A czytałam Jerzego Pilcha, na przykład.
Ktoś mógłby powiedzieć, że książka powiela pewne schematy – przysłowiowe trudne dzieciństwo, nadwrażliwość i związane z nią zagubienie emocjonalne w nastoletnim życiu i nieumiejętność odnalezienia się w dorosłości – chociaż wszyscy wokół widzą spektakularny sukces. Cóż, schemat życiowy równie dobry, jak każdy inny, by napisać niewymyśloną książkę – o życiu właśnie. Prawdziwym, niestety. Upadek, uczenie się życia na nowo, poznawanie świata na nowo, odkrywanie, robienie czegoś po raz pierwszy, upadek. I jeszcze raz – albo i nie raz. Któż z nas tego nie przeżył, niech pierwszy odstawi kieliszek. Największym odkryciem podczas lektury było dla mnie to, że historia ta składa się z wielu warstw, wśród których zmaganie się z nałogiem jest „tylko” warstwą wierzchnią.
Od "Najgorszego człowieka na świecie" nie sposób się oderwać, a zarazem wolałoby się nie czytać dalej, bo narracja jest tak sugestywna, że zaczynasz się w pewnym momencie zastanawiać – i obawiać, czy przypadkiem nie dotyczy ciebie, drogi czytelniku. Bez względu na to, czym się znieczulasz, żeby przeżyć.
Przeczytałam w życiu sporo książek, w których odnalazłam siebie. Na kilku lub kilkunastu stronach – albo na każdej. Niektóre z nich kupiłam, a niektóre boję się mieć w domu – i te są najlepsze.
"Najgorszego człowieka na świecie" nie kupię.