Nadzieja

„Dolina marzeń. Nadzieja” jest debiutem Katarzyny Grochowskiej. Gdy wzięłam książkę do ręki i przeczytałam blurb, jedna myśl zagościła mi w głowie: o czym może napisać pasjonatka koni? Bo Grochowska oprócz tego, że pisze, to uwielbia właśnie konie, nawet jest właścicielką jednego – o pardon – jednej. I jak myślicie, jaka jest odpowiedź? Oczywiście dwutomowy cykl „Dolina marzeń” jest co prawda historią młodej kobiety, ale rzecz dzieje się w dużej mierze wśród koni właśnie, bo w stadninie.

Poznajemy Nadię Lorenc, która aby zadowolić i zasycić apetyty matki i ciotki, tańczy. Jednak nikt nie zwraca uwagi na to, czego chce ona. A Nadię nie interesują sukcesy taneczne i staże na Broadwayu, o których marzy rodzina. Dziewczyna ma zupełnie inną pasję, a są nią konie. Rozumie ją i wspiera tylko babcia. Nadia pracuje w stadninie pod Warszawą i tam naprawdę czuje się sobą. Nieoceniana przez innych. Tutaj odpoczywa, nikt nic jej nie planuje. Może sama podejmować decyzje i właśnie podjęła – musi uratować dzikiego Mustanga. Czy ta decyzja może odmienić jej los? Co zmieni w jej życiu nowo poznany Anglik, Jake, który również kocha i rozumie konie? Czy połączając siły uda im się uratować tego wspaniałego dzikiego konia?

Tytuł tego tomu to „Nadzieja”. Różnie interpretujemy ten stan umysłu. Jedni mówią, że nadzieja jest matką głupich, rozumiana opacznie, bo chodzi tutaj o marnowanie własnych szans, nic nierobienie. Inni uważają, że bez nad...