Nadwiślańskie serca

Piękna okładka oraz fabuła obiecująca wzruszenia i dobrą ucztę literacką.
A jak było ?
Można zarzucić autorce, że ma opisowy styl pisania, że stosuje jednostronne opisy podkreślające kto jest dobry a kto zły, że wszystko podane jest jak na tacy a historia toczy się oklepanym torem.
Można ale po co ? Mnie się podobało.
Nie znam wcześniejszych książek Katarzyny Abramowicz ale tą powieścią bardzo szybko skradła moje serce. O samego początku dałam ponieść się fabule i dałam oczarować językowi jakim posługuje się autorka. Cała treść wolna od wulgaryzmów ale tak poprowadzona aby nie brakowało w niej pazura i humoru. Pięknie opisane emocje i rozterki bohaterów powodowały, że chciało się przewracać strony i nie miałam wrażenia, że tracę czas. Ta powieść nie jest banalna. Jest piękna. Napisana naprawdę na wysokim poziomie moim zdaniem Abramowicz ma niezwykły talent do opisywania ludzkich emocji i stworzyła bohaterów z dbałością o szczegóły i staranne portrety psychologiczne. Wszystko tu jest dokładnie przemyślane i wywarzone.
W powieści pojawiają się postaci zarówno pierwszoplanowe jak i drugoplanowe ale ich losy nawzajem się przeplatają i uzupełniają. Poznajemy ich życie, komplikacje , trudności a także chwile radości przepełnione miłością.
„ Nadwiślańskie serca „ to lekka powieść ku pokrzepieniu serc, która pozwoliła mi się zrelaksować.
Autorka stworzyła wyrazistych bohaterów i fajną historię, którą się czyta bardzo dobrze. Trochę moje obawy wzb...