Nadepnęłam na węża

Opowiadania Hiromi Kawakami są jak wrota do świata, gdzie rozsądek nie istnieje. Wraz z otwarciem zbioru czytelnik trafia do surrealistycznego miejsca, gdzie wąż zamienia się w kobietę i uzależnia od siebie; gdzie ludzie są w stanie zniknąć, choć ich obecność wciąż jest wyczuwalna lub gdzie sen miesza się z rzeczywistością i niby wiadomo, że to jedynie wytwór wyobraźni, a jednak zapadamy się w nim, zapominając o realności. Czytając te historie należy otworzyć umysł na wszystko to, co dziwne, pozwolić skojarzeniom przejąć kontrolę, „dotrzeć do tych miejsc, w których dopiero konstytuuje się nasza tożsamość – biologiczna, seksualna, psychologiczna“*. Hiromi Kawałkami porusza tematy takie jak samotność, tęsknota czy pragnienie, a by to zrobić sięga po wierzenia czy... biologię molekuralną. Jest dziwnie, hipnotyzujaco i nieco niepokojąco. Tłumaczka, Barbara Słomka, radzi, by czytając tę prozę „[...] za­po­mnieć, że my, lu­dzie, je­ste­śmy do­mi­nu­ją­cym ga­tun­kiem, a nasz ro­zum jest w sta­nie za­gwa­ran­to­wać nam utrzy­ma­nie tej po­zy­cji przez za­spo­ko­je­nie wszel­kich in­te­lek­tu­al­nych i emo­cjo­nal­nych po­trzeb. Na­le­ży zgo­dzić się, by pi­sar­ka po­pro­wa­dzi­ła nas przez wy­my­ślo­ny przez sie­bie świat, nie ocze­ku­jąc wy­ja­śnień, dla­cze­go na­gle przed na­mi po­ja­wia się ktoś lub coś, ko­go lub cze­go się nie spo­dzie­wa­li­śmy“**. A jeśli miałabym określić, czy przygoda z prozą Hiromi Kawakami mi się podobała, to musiałabym napisać, że tak, tak i nie, b...