Na szlaku koki

"Szybkie tempo, telegraficzny styl, krótkie wypowiedzi, równoważniki zdań. Znakomite! Raczej zbiór scenariuszy filmowych niż klasyczny reportaż. Znacząca przewaga obrazów nad komentarzem i refleksją. Człowiek czyta i nieomal widzi to wszystko, co przekazuje autor. Tanio, bez użycia kamery i taśmy filmowej, wchodzi się w... ""inny świat"". Obrazowość poszczególnych rozdziałów książki ociera się niekiedy o natura-lizm. Nie jest to lektura dla panienek. Raczej dla koneserów mocnego reportażu. Tu nie ma bohatera. Nie ma ciekawej sylwetki, postaci z którą czytelnik chętnie by się utożsamił. Jest za to wszędobylski autor, który z narażeniem życia penetruje kokainowe meliny, desperacko zagłębia się w dżunglę i znosi upały pustyni. Mówi się ""Polak potrafi"". Jurek Suchocki, pasuje do tego powiedzenia jak znalazł. Ma bowiem w sobie coś z utracjusza, któremu grozi śmierć, ale... ""brnie w ten temat"", bo trzeba dokończyć reportaż. Jego teksty biorą się z krwi i błota, powodzi, marihuany, bójek w barach i za-bijania na zlecenie. Czasami aż szkoda, że ""Na Szlaku..."" jest tak perfekcyjna. Odarta z krzyku, protestu, żalu i osobistych reakcji autora na zło. Ci wszyscy, którzy oczekują od Jurka demonstracji, jakiejś szcze-gólnej wrażliwości, zawiodą się. Nasz autor doskonale wstrzelił się w środowisko i sytuacje, które bez osłonek prezentuje. Jest tak samo zimny, oschły, prawie obojętny... jak jego postacie, strzelające do siebie na zlecenie za 500 dolarów od głowy. Powtarzam, lektura fascynująca, wbrew zamierzeniom autora. Czytając tę książkę nie prześpisz całej nocy. W niewielkiej ilości słów zawarto tyle treści, że czytelnikowi nietrudno jest odbyć mentalną podróż do miejsc, w których... słowo ""przebacz"" nie istnieje. Mirosław Prandota, dziennikarz"