Mrówańcza

Typowa nawalanka potworów i z potworami z cyklu: uciśniona ludzkość kontra najeźdźcy. A przecież zawsze cudem zdoła jakoś owa ludzkość ocaleć (autorzy oszczędzają czytelnika, bo kto by później czytał ich wymysły?) - i pod tym względem to zupełny środek schematu Lema dot. przewidywalności wątków powieści fantastycznych. Żadnego suspensu. Mielnikow najwyraźniej jest bardzo sceptyczny względem swego gatunku, być może słusznie się spodziewając, że w przypadku zagrożenia będzie nim kierować nie rozum a strach, logika tłumu i chęć przetrwania kosztem innych. Homo sapiens jako człowiek sapiący, bynajmniej nie myślący. Powieść z tezą: trzymajmy się razem, inaczej zginiemy w samotności. Bo wszyscy harc..., no, powiedzmy, że ludzie, to jedna rodzina. Chodzi tu przecież i tak tylko o akcję. Postacie bohaterów nieznośnie płaskie.
I to wyobrażenie, że poszczególne stacje metra są jak wyspecjalizowane, średniowieczne cechy miejskie: na tej stacji mechanicy, tam handlarze, gdzie indziej stacja czerwonych latarni, stacja wojska lub... ludzi teatru. Trochę naiwne.

Nieco zadziwia przekonanie autora, że naród na wschodzie wciąż jeszcze nie jest narodem rosyjskim, lecz sowieckim - ale może wie lepiej? Powieść powstała bowiem w 2010 roku, akcja obejmuje jakąś nieodległą przyszłość, więc już raczej postradziecką, a stacje metra wciąż nazywane są - z przyzwyczajenia, jak pisze autor - nazwiskami ideologów i zbrodniarzy komunizmu: Marksa, Lenina, Woroszyłowa...

W Rostowie na...

Najbardziej zaskoczył mnie fakt,że nie ma w tej książce niczego zaskakującego.