Mózg w żałobie

William Weiner i jego żona Lisa Shulman byli parą neurologów. W 2011 roku u Weinera zdiagnozowano raka, szpiczaka mnogiego. Zmarł siedemnaście miesięcy później. Książka „Mózg w żałobie” to nie tylko osobiste przemyślenia Lisy przed i po śmierci męża, ale również próba medycznego wyjaśnienia mechanizmów żałoby.

Dla mnie zarówno podejście osobiste jak i medyczne było bardzo ważne. Uspokajająco działały na mnie informacje dotyczące „technicznych” aspektów przeżywania żałoby, jej neurologiczne podstawy i funkcje (to, że żałoba może mieć jakieś ważne funkcje, na początku wydawało mi się szaleństwem). Łatwiej mi jest teraz akceptować fakt, że wszystkie emocje są nam w życiu potrzebne, nie tylko te pozytywne.

Zgadzam się również ze stwierdzeniem, że Lisa nie była dobrze przygotowana na to, co miało nadejść. Moje pierwsze myśli po potwierdzonej diagnozie były takie same. Chyba nikt nie jest na to przygotowany.

Książka dr Shulman nie jest stricte o śmierci, a o radzeniu sobie ze zmianami po odejściu bliskiej osoby. To osobiste podejście do problemu. Umieranie zdiagnozowanego męża, radzenie sobie z niemocą, gdy jako medycy również nie potrafią pomóc wrócić do zdrowia, zmaganie się zarówno z potrzebami i zmianami zachodzącymi u chorego, jak i godzenie się na zachodzące zmiany w życiu osoby pozostającej.

Niestety, część wywodów o neurobiologii mózgu czyta się jak artykuły medyczne. Jak to ma pomóc ludziom borykającym się z cierpieniem i żalem po stracie? Najpierw czytamy, że nasze mózgi w traumatycznych sytuacjach "wyłączają się" z codziennego obiegu, widzimy, a nawet odczuwamy inaczej naszą rzeczywistość. W takim razie jak osobnik w żałobie ma podejść metodologiczne do zdarzenia i "przerobić" swoje cierpienie? Czy samo skupienie się na snach, opisywanie zdarzeń dnia w dzienniku, zastanawianie się nad swoimi reakcjami pozwoli - ot tak - wyciszyć się i wejść na nowy poziom życia?

Najlepsza jest pierwsza część zapisu w formie pamiętnika, gdzie myśli Autorki przeplatają się z fragmentami zapisków jej męża. W tym miejscu Shulman pozwala sobie na uwolnienie emocji, nie jest taka zasadnicza jak to ma miejsce przy rozkładaniu żałoby na neurobiologiczne czynniki.
Autorka jest w tej dogodnej sytuacji, że opisuje własny przebieg uzdrawiania i pokonywania kolejnych przeszkód z perspektywy czasu. Po dwóch latach może już spojrzeć za siebie i odetchnąć, że co najtrudniejs...

 

Gdy takie słowa padają z ust osób, które – wydaje nam się, że są przygotowane na śmierć – powinniśmy rozumieć, że to znaczy wiele. Szczególnie, gdy mówi to neurolożka, która wielokrotnie musiała przekazywać złe informacje rodzinom. Racjonalność, rozumienie mechanizmów znika w tym jednym, jedynym momencie, gdy tracimy kogoś bliskiego. Tak było w przypadku Lisy Schulman, której mąż zmarł po kilkunastu miesiącach od pierwszej diagnozy, z której wynikało, że jego organizm zaatakował nowotwór. Oboje świadomi, oboje rozumiejący i oboje przeżywali nie jak lekarze, ale jak bliskie sobie osoby – chorobę i nadchodzącą śmierć.

[...]
całość:
 https://www.speculatio.pl/mozg-w-zalobie/