Książka Joanny Jagodzińskiej prezentuje się jako refleksja nad misterium romantycznym i próba zbudowania nowej jego koncepcji. Nowość w spojrzeniu na dramaty najwybitniejszych polskich romantyków, Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego, jakie proponuje autorka, polega na widzeniu ich jako poetyckich realizacji liturgiczno-rytualnych obrzędów chrześcijańskich, wyrastających z misterium paschalnego [...] Każdy z rozdziałów poświęconych kolejno wybranym dramatom przynosi spostrzeżenia nie tylko istotne dla rozpoznania ich specyficznej warstwy sakralnej, ale znacznie szerszą perspektywę filozoficzną i teologiczną będącąich naturalnym zapleczem. Autorka udowodniła nie tylko, że jest erudytką w zakresie dramatu romantycznego, ale oryginalnym i nowatorskim krytykiem filozofii, teologii i antropologii kulturowej XIX i XX wieku.