Opinia na temat książki Miłość w czasach zarazy

Nie jest to moja pierwsza lektura Marqueza, ale żadna nie zrobiła na mnie tak wielkiego wrażenia. Ze względu na niespotykanie piękny język, styl, konstrukcję, postaci, intrygę, głębię przesłania. Ze względu na wszystko.

Niby prosta fabuła: on, ona, nieszczęśliwa miłość, spełniona po ponad 50 latach oczekiwania. Dla mnie to główny bohater to miłość przez wielkie M, a bohaterowie drugoplanowi to przemijanie, pełne nadziei oczekiwanie, spojrzenie na małżeństwo z innej perspektywy (również na to zawierane bez miłości), wspólne starzenie się, starość jako taka, świat Karaibów z jego kolorową społecznością i tradycjami. A losy Florentina i Ferminy oraz mnóstwa pobocznych postaci, to sposób Marqueza na oryginalne i subtelne przekazanie głębokich, uniwersalnych prawd.

Do tego wizytówka autora - styl powieści. To jakby spotkanie z magicznym bajarzem, który niestrudzenie snuje swą główną opowieść, niby cały czas wiodąc nas prostą drogą przez losy Florentina i Ferminy, ale co chwilę zbaczając w boczną drogę, by opowiedzieć kolejną powiązaną historię, tam kolejne odgałęzienie i następna historia powiązana z tą poprzednią i harmonijnie wracamy na główną prostą drogę, czyli do losów głównej pary. A wszystko płynnie, leniwie, uroczo, z humorem, nie powodując zagmatwania podstawowej historii i bez plątania wątków ( co często zdarzało się w „Stu latach samotności”). Opowieść toczy się prawie bez dialogów, czego w ogóle się nie zauważa.

Najważniejsze - język jest magiczny i lekki, pełen fantazji. Autor tak operuje słowem, że oczarowuje mnie prawie każdym zdaniem, pełnym niespotykanych skojarzeń i nowych znaczeń. Nawet opis lewatywy i czyszczenia sztucznej szczęki jest tu fascynujący. Dlatego książkę czytałam długo, ze skupieniem, dając sobie czas na delektowanie się słowami.

Nie przypominam sobie, by ktoś tak pięknie i wzruszająco pisał o życiu, miłości, konfliktach, przemijaniu, starości… „Miłość w czasach zarazy" sprawiła mi mnóstwo przyjemności. Dziękuję , panie Gabrielu.