Midnight blue

"To dziw­ne, że cza­sem bar­dziej wie­rzy­my sło­wom in­nych, niż temu, co mamy w na­szych ser­cach i duszy."

Strata bliskiej osoby boli. Rozdzierająca duszę pustka, której nic nie jest w stanie wypełnić. Tkliwe rany w sercu, które mimo upływu lat nie chcą się zabliźnić. Rowoon nie może dojść do siebie po tragicznej śmierci ukochanej Mari. Dramatyczne wydarzenia, których był świadkiem, odcisnęły bolesne piętno na jego psychice.

"Bez niej czuję, że tracę ko­lo­ry. Wszyst­ko za­czy­na blak­nąć, po­wo­li sza­rze­jąc i ob­umie­ra­jąc."

Przeprowadzka do Pragi miała być szansą, by odciąć się od bolesnych wspomnień, od dręczących koszmarów, które nawiedzają go każdej nocy. Jedyne ukojenie znajduje w fotografii. W cieniu obiektywu, precyzji ujęć i ostrości kadru. Podczas jednej z sesji, jego serce na moment zamiera, widząc kobietę łudząco podobną do Mari. Starając się odnaleźć odpowiedzi na kłębiące się pytania i wątpliwości, postanawia stawić czoła przeszłości i wrócić do rodzinnego kraju.

Midnight blue to historia, którą nie sposób odłożyć. Pełna emocji, smutku i wewnętrznych rozterek. Obserwujemy historię dwójki młodych ludzi, którzy w obliczu cierpienia po stracie bliskiej osoby, starają się odnaleźć sens życia. Podobało mi się, że mogłam poznać perspektywę zarówno Suzy, jak i Rowoona, dzięki czemu mogłam łatwiej zrozumieć ich postępowanie, czy targające nimi uczucia. Auto...

Mija dziesięć lat od momentu, kiedy Rowoon przeżył tragedię. Na jego oczach zginęła ukochana Maria, a on nie mógł sobie z tym poradzić. Dlatego postanowił opuścić rodzinne miasto w Korei i przeprowadzić się w zupełnie inne miejsce. Jego wybór padł na Pragę, to tam postanowił zacząć wszystko od nowa, zapomnieć i starać się żyć dalej. Niestety nie było tak, jak pragnął. Pomimo tego, że lata mijały, on nie zapomniał, nie pogodził się z jej śmiercią. Coraz bardziej zapadła się w sobie, ciągle cierpiąc i wspominając.
Pewnego dnia spotyka młodą kobietę, do złudzenia przypominającą Mari. Wie, że to nie jest możliwe, a jednocześnie jest przekonany, że to ona. Postanawia wrócić do Korei i odkryć prawdę. Powrót do przeszłości będzie bolesny. Co odkryje? Jaka okarze się prawda? Czy dobrze zrobi, „grzebiąc” w przeszłości?

Historia, jaką znalazłam w książce, była dość ciekawa, pełna sekretów i tajemnic. W mnie wciągnęła na tyle, że z ciekawością śledziłam wszystko, co się w niej działo. Akcja sprawnie poprowadzona, z ciekawymi zwrotami. Czytało się ją dość szybko, a podczas czytania towarzyszyły różne emocje.

Bohaterowie ciekawi, dość dobrze wykreowani. Nie mogę Wam zdradzić o nich nic więcej niż wyżej, powiem tylko tyle, że warto ich poznać naprawdę blisko.

„Midnight blue” to moim zdaniem ciekawa propozycja na jesiennozimowe wieczory. Ze swojej strony polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

"Los już dwa razy złączył nasze ścieżki i wierzę, że da nam kolejną szansę. Nawet jeśli miałoby to trwać milion lat, zaczekam."
Dzięki uprzejmości Zosi Pławiak w moje ręce trafił ostatnio egzemplarz jej debiutanckiej książki "Midnight blue". Muszę przyznać, że to jeden z najlepszych debiutów które czytałam nie tylko w tym roku.

Bohaterem książki jest Rawoon; młody, pełen pasji fotograf, który był świadkiem śmierci swojej przyjaciółki Mari. Po tym tragicznym wydarzeniu Rawoon wyjeżdża do Pragi, niestety zmiana otoczenia nie pomaga odzyskać mu równowagi psychicznej i zamiast żyć po prostu wegetuje.
Pewnego dnia dostaje zlecenie na wykonanie sesji zaręczynowej na moście Karola. Dziewczyna do złudzenia przypomina Mari. Czy to możliwe, że ona wcale nie zginęła tamtego dnia? Rawoon bez zastanowienia rzuca wszystko i wraca do Korei by odkryć co wydarzyło się dziesięć lat temu. Aby znaleźć odpowiedzi na nurtujące go pytania będzie musiał stawić czoła wielu przeciwnościom.

Midnight blue to piękna i bardzo smutna książka. Bohaterowie, nie tylko ci pierwszoplanowi, są świetnie wykreowani. Suzy i Rawoon są wielowymiarowi, pełni rozterek, obaw i targających nimi emocji. Emocji, które udzielają się czytelnikowi. Razem z nimi odczuwamy ból, brak nadziei ale również kibicujemy rodzącemu się między nimi uczuciu. Byłam bardzo pozytywnie zaskoczona z jaką dojrzałością i empatią autorka opisuje relacje międzyludzkie zarówno te nasycone miłością jak i te toksyczne. ...