Manifest

W 2019 roku Nagroda Bookera zrobiła niemałe zamieszanie – nie dosyć, że uhonorowane zostały nią aż dwie pisarki, to ponadto jedna z nich była pierwszą czarną kobietą, jaka zdobyła tę nagrodę. I była nią Bernardine Evaristo, czarna Angielka, autorka „Dziewczyny, kobiety, innej”. Powieści, którą sama w zeszłym roku ogłosiłam najlepszą książką, jaką czytałam w roku 2021. Teraz w ręce polskiego czytelnika trafiła jej nowy tytuł, ale tym razem jest to coś innego – autobiografia, zbiór 7 tekstów o niej, jej życiu i twórczości i drodze jaką przeszła, by być tu, gdzie teraz jest. Książka pisana jest językiem prostym, oszczędnym, nie znajdziemy tu dłużyzn czy rozwlekania tematów. Jest krótko i konkretnie. O dzieciństwie w Anglii i białej dzielnicy, w której jej mieszana rodzina była cały czas narażona na zniewagi i poczucie odosobnienia. O jej młodości, kiedy to szukała własnego ‘ja’ zarówno w związkach, jak i formie wyrazu artystycznego. O pisarstwie i każdej książce jaką napisała. O walce o miejsce na rynku książki dla twórców, który mają inny kolor skóry niż biały. O przekazywaniu swojej wiedzy, mądrości nowemu pokoleniu, by ci swoją drogę mogli mieć choć trochę mniej krętą niż ona. To historia zmuszająca do refleksji nad swoim życiem i motywująca, podnosząca na duchu, wskazująca, że każda przeszkoda może być po prostu kolejnym krokiem do celu. Dobra książka, polecam!

Była dziewczyną dorastającą w latach 70, której natura poskąpiła urody, nigdy nie przejmowała się społecznym potępieniem, choć nie raz czuła oddech rasizmu na plechach. Z dumą nosiła status outsiderki i zawsze mogła poszczycić się ogromnym dystansem do własnej osoby.
W swoim Manifeście podąża przez wszystkie etapy życia - z odwagą opisuje dzieciństwo, nastoletnie bunty, pierwsze miłosne przygody i karierę zawodową. Szczera do bólu otwarcie wypowiada się o tym, z czego w życiu zrezygnowała, czego najbardziej żałowała i za czym tęskniła, śledzi genezę własnych porażek. Te zapiski to nie tylko autobiografia. Evaristo zaprasza nas do swojego świata, w którym łączy życiorys i własne rozważania nad rolą kobiety, działalnością aktywistyczną pochylając się przy tym nad tematami trudnymi jak rasizm, czy przemoc.
Przy okazji opowiedzenia nam historii swojego życia subtelnie przemyca "nienachalny" przekaz, nie moralizuje jednocześnie nie czyniąc ze swoich zwierzeń typowego poradnika - jak żyć, by osiągnąć sukces. To właśnie w tym tkwi siła Manifestu.
Polecam wszystkim tym, którzy tak jak ja nie czytają na co dzień autobiografii i tym, którzy utopili w tym gatunku swoje literackie serce. Jej słowa mają moc inspirującą.

"Swoje bitwy toczę za pośrednictwem słów "
"Wszyscy jesteśmy ze sobą powiązani i musimy dbać o siebie nawzajem."
"Manifest" Bernardine Evaristo to zdecydowanie coś więcej niż biografia.
Historia kobiety, która szła przez życie czerpiąc z niego pełnymi garściami, to przede wszystkim, niezwykle pouczająca opowieść o życiu. Napisana z lekkością i bez zadęcia, może stać się inspiracją dla wielu czytelników.