Mane, tekel, fares. Źródła do dziejów Babilonii Chaldejskiej

Stosunkowo krótki okres od VII do ostatniej ćwierci wieku VI przed Chr. należy w dziejach Mezopotamii do szczególnie ważnych. Oto po kilku wiekach sprawowania hegemonii, w końcu VII wieku chyli się ku upadkowi i ostatecznie upada potężne państwo asyryjskie (609 r. przed Chr.); jego miejsce zajmuje wkrótce państwo nowobabilońskie, zwane często także chaldejskim - od Chaldejczyków, jednej z dwóch głównych grup etnicznych (obok blisko z nimi spokrewnionych Aramejczyków), zamieszkujących wówczas południową Mezopotamię. Okres samodzielnego bytu Babilonii okazał się jednak wyjątkowo krótki. Od ostatecznego upadku Asyrii (609 r. przed Chr.) do likwidacji niezawisłości państw nowobabilońskiego (539 przed Chr.) przez Cyrusa II, władcę nowo powstałego Imperium Achemenidów, minęło zaledwie 70 lat. Ten krótki okres jest jednak dla historyka niezwykle interesujący.