Małe trolle i duża powódź

to najwdzięczniejsze trolle, jakie istnieją na świecie. Najsłodsze istoty bajkowe, jakie można sobie wyobrazić. zresztą, sama Jansson zaczęła o nich pisać właśnie - DLA POPRAWY RZECZYWISTOŚCI. Zaczynała sięwojna, ona była dorastającą pannicą piszącą do "szuflady". Muminki, całkiem wymyślone przez nią, pomogły jej w przeżyciu tego ciężkiego czasu.
Małe Trolle i Duża Powódz - tu poznajemy mamusię Muminka i włoczykija.... I świetliki i .... znajdujemy nowy dom;) .... i i i ....

To moje pierwsze spotkanie z Muminkami. Poważnie. Nie to, że nie słyszałam. Bo słyszałam. Jak już byłam zbyt duża na poznanie. I pewnie tak by zostało, gdyby nie zachwyty nad kolejnymi częściami z przygodami Muminków – teraźniejsze i wspomnieniowe – jednego z moich portalowych znajomych. A ponieważ w naszej rodzinie pojawiła się A., przy szykowaniu dla niej literackiej wyprawki, nie pominęliśmy książeczek z przygodami Muminków.

„Małe trolle i duża powódź” to pierwsza z serii książek o Muminkach, opublikowana w 1945 roku (w języku polskim ukazała się dopiero w 1995 r. w tłumaczeniu T. Chłapowskiej). Głównym wątkiem książeczki są poszukiwania Tatusia Muminka przez Muminka i Mamusię Muminka. W trakcie tych poszukiwań przeżywają wiele przygód, poznają błękitnowłosą dziewczynkę Tulippę, zwierzaczka, marabuta, Hatifnatów, rudowłosego chłopca, starszego pana, kotkę z pięciorgiem kociąt… Wszystkie te spotkania skutkują różnymi relacjami społecznymi i sytuacjami wychowawczymi. Podoba mi się, że mamusia Muminka jest taka, hm, inna niż mamusie ze współczesnych poradników o wychowywaniu dzieci. Książeczka napisana jest prostym językiem, jest w niej dużo kolorów, dziwów pobudzających wyobraźnię , miejsc z dziecięcych marzeń, ciepłych uczuć… Trochę niezręcznie jest mi oceniać książeczkę dla dzieci, którą poznałam jako dorosła. To nie ja jestem jej adresatką. To nie mi ma się podobać. Uważam ją za dobrą i wartą znalezienia się w czytelniczej wyprawce A. Moim zdaniem...

Pierwsza, wstępna historia o Muminkach to zaledwie przedsmak przygód dla czytelników, maleńkie opowiadanie, autorka dopiero kreśli postacie, jak Hugo Pratt swojego Corto Maltese w pierwszym tomie cyklu awanturniczego. Brakuje zgryźliwej małej Mi czy tajemniczego włóczykija. Wysnute na spontanie - mama Muminka, Muminek oraz napotkany zwierzaczek w lesie oraz dziewczynka szukają wspólnie taty Muminka. Mimo to, że jedzie bez planu scenariuszowego - już powoli wyczuwa się magiczny klimat wśród uroczych stworzeń, pojawiają się niestworzone historie, jak panna wyskakująca z tulipana.

„Małe trolle i duża powódź” traktuje o wędrówce Mamy Muminka i Muminka w poszukiwaniu miejsca na dom oraz – to wersja dla dorosłych ;p – Taty Muminka, który poszedł w tango i w poszukiwaniu przygód zostawił rodzinę. W trakcie tej podróży mama z synem spotykają wiele ciekawych postaci, z którymi przeżywają mniej lub bardziej straszne przygody. Każde z tych zdarzeń jest dla nich, a także dla czytelnika nauką.

Muminki to bajka mojego dzieciństwa, a im jestem starsza, z coraz większym sentymentem wracam do klasyki literatury, ponieważ wydaje mi się, że stare utwory zawsze niosą jakiś głębszy przekaz czy morał.