Magiczny walc

Zacznę od tego co widać, czyli okładki powtórzonej z "Sekretów guwernantki" (IX.2018). Niby nic, gorzej, gdy ktoś "siedzi" w temacie i ma pamięć do obrazków. Jest trochę niefajnie. Po tym falstarcie przechodzimy do części właściwej, czyli o tym jak zamiast Kopciuszka dostałam "Małą księżniczkę". Sugerując się opisem założyłam, że tytułowy walc będzie wstępem do frapującej znajomości a nie punktem na jej osi czasu. Troszkę w tym względzie jestem zawiedziona. Ale niech będzie, przyjmuję przez aklamację. Nie rozumiem też, dlaczego któryś raz z rzędu nazwy klubów Almacka i Whie'a pozostają w oryginale. Wszak ich polskie brzmienie jest obecne w narodowej literaturze od dekad. To jakiś atawizm tłumacza? Droga Redakcjo, jak to jest? Teraz zapewne padnie pytanie, czy przy lekturze "Magicznego walca" złożyłam bukiecik z kfiatków. Tak. Zaczynając od brakujących ogonków w "ą", którym ostatnimi czasy zdarza się gubić. Jednakże, co chcę podkreślić, w porównaniu z tym, co działo się do niedawna są to kwiatki skromne, wręcz symboliczne. Chociaż... Hrabia to nie lord. Lord to wysoka półka wśród arystokracji, hrabiostwo to ich prowincje. Tyle w kwestii nomenklatury. Ale rzecz nie miała być o pupie Maryni tylko o "Magicznym walcu" stricte. Tinley mocno oparła się o utarte schematy i ubrała w nicowane szatki nadając im pozór świeżości. Początek przegadany, trąca smętem; z biegiem wydarzeń niczego sobie, miejscami wrzaskliwie i chaotycznie. Główni bohaterowie sympatyczni, ich rywale przeciwnie. ...