Łowca

Pan John Lutz jest mi bardzo dobrze znany. Wszystkie powieści tego pana wydają mi się w miarę dobre, poza tą jedną.

To co lubię w powieściach Lutza, to seryjni mordercy, którzy są zawsze w historii z detektywem Quinn'em. Jednak tutaj, autor serwuje nam wieczną pogoń. I wciąż nie mam pojęcia, co się wydarzyło w tej powieści!

"Co?", "Ale jak?" - takie pytania przyszły mi do głowy po zakończeniu. Nie mam pojęcia, jakim cudem tak pogmatwana powieść mogła stać się jeszcze bardziej zawiła.
Wnerwiający bohaterowie (a w szczególności Pearl), wcale nas nie przybliżyli do tej historii. Po prostu, kiedy Lutz pisał o tym babsku, to aż mnie świerzbiło, aby jej przywalić! Wyszczekany pudel, który prosił się o kopniaka w tyłek.

W tej powieści nie ma brutalnych i efektownych zbrodni, do których przyzwyczaił nas Lutz. Jest to nic innego jak: zabawa w berka.