Lizbończyk

Trudno nazwać książkę kryminałem, chociaż mamy morderstwo i detektywa Manuela da Rose badającego tą sprawę. Zamordowano handlarza sztuki, człowieka którego przeszłość jest wielką zagadką, natomiast w teraźniejszości miał liczne kontakty. Ma się wrażenie, że detektyw porusza się w gęstej mgle z której raz widać teraźniejszą Lizbonę, raz Lizbonę z lat jego młodości, a czasami Afrykę w której spędził lata jako najemnik. Porusza się między tymi światami snując rozważania o przemijaniu starej Lizbony i patrząc się z lękiem na oblicze nowej Lizbony. Z tej mgły wyłaniają się też postacie związane z nim lub handlarzem. Rozmowy z nimi przybliżają go do rozwiązania zagadki. Właściwie książkę ratują te nietuzinkowe postacie błyskotliwie przedstawione przez autora. Akcja snuje się i nawet gdy spostrzega złodzieja w domu denata to nie wyrusza za nim w pościg. Bardziej są to rozważania o umierającym dawnym świecie i nowym, globalnym, gdzie pieniądz nie ma właściciela i pojedynczy człowiek jest coraz bardziej zbędny.
Jeżeli ktoś się nastawia na typowy kryminał to będzie zawiedziony. Autor jest dziennikarzem piszącym głównie eseje i felietony. Bliżej tej książce raczej do eseju o zmieniającym i coraz bardziej bezwzględnym świecie niż do kryminału.
Dziwna jest to książka, ale w sumie ciekawa.