Elisabeth Baumann Jerichau, urodzona i wychowana na warszawskim Żoliborzu, pieszczotliwie nazywana przez ojca Lisinką, była utalentowaną, intrygującą i bezkompromisową kobietą. Studiując na Akademii Sztuk Pięknych w Dusseldorfie, uporem i nieodpartym urokiem wybiła się w środowisku artystycznym. Po ślubie z duńskim rzeźbiarzem Jensem Adolfem Jerichau, mimo urodzenia dziewięciorga dzieci, nadal rozwijała swój talent malarski. Podróżowała po całym świecie, a biegła znajomość sześciu języków ułatwiła jej kontakty ze środowiskiem artystycznym Europy XIX wieku.