Celem tej książki jest zaprezentowanie polskiego liberalizmu jako doktryny, która mimo wewnętrznej różnorodności tworzy wyodrębniony nurt w historii polskiej myśli politycznej.
Liberalizm polski jako zjawisko w historii doktryn politycznych, od przeszło stu lat pojawiał się na kartach opracowań dotyczących polskiej myśli politycznej. Pomimo tego nie doczekał się opracowania monograficznego. Myślę tu o takim opracowaniu, w którym rozważania dotyczące doktryny politycznej znajdowałyby się na pierwszym planie, a nie były jedynie dopełnieniem biogramów politycznych pojedynczych przedstawicieli powszechnie uznawanych za liberałów.
Praca, którą oddaję w ręce czytelnika przedstawia wyniki wielu lat badań nad liberalizmem polskim, prowadzonych z perspektywy badacza historii doktryn politycznych i prawnych. Przyjęcie takiego punktu widzenia rodzi nader poważne konsekwencje metodologiczne. Przede wszystkim zmusza badacza do przyjęcia precyzyjnej definicji badanego przedmiotu, implikując z natury rzeczy dalsze następstwa w postaci bądź to zawężenia, bądź też rozszerzenia zakresu prowadzonych badań.
Liberalizm polski jako zjawisko w historii doktryn politycznych, od przeszło stu lat pojawiał się na kartach opracowań dotyczących polskiej myśli politycznej. Pomimo tego nie doczekał się opracowania monograficznego. Myślę tu o takim opracowaniu, w którym rozważania dotyczące doktryny politycznej znajdowałyby się na pierwszym planie, a nie były jedynie dopełnieniem biogramów politycznych pojedynczych przedstawicieli powszechnie uznawanych za liberałów.
Praca, którą oddaję w ręce czytelnika przedstawia wyniki wielu lat badań nad liberalizmem polskim, prowadzonych z perspektywy badacza historii doktryn politycznych i prawnych. Przyjęcie takiego punktu widzenia rodzi nader poważne konsekwencje metodologiczne. Przede wszystkim zmusza badacza do przyjęcia precyzyjnej definicji badanego przedmiotu, implikując z natury rzeczy dalsze następstwa w postaci bądź to zawężenia, bądź też rozszerzenia zakresu prowadzonych badań.